Relacja miłosna jest tak bliska, że potrafi dać w palnik i pchnąć człowieka w rozwoju do przodu. Relacje przyjacielskie, zawodowe, rodzinne nie mają takiej mocy. Relacje miłosne motywują do pracy nas sobą, do pracy nad relacją. Pracę taką zawsze warto wykonać.

Wysoki poziom relacji oznacza współpracę i zdrową zależność. W takiej sytuacji mamy tworzenie, kreowanie i specyficzny sposób życia. Tu nie ma miejsca na zacieśnienie toksycznych, koluzyjnych więzów z obawy przed opuszczeniem.

W relacji opartej na dawaniu z serca przestajemy oceniać. Zamiast tego mówimy o naszych emocjach, uczuciach i potrzebach. Przestajemy oczekiwać zamiast tego wyrażamy prośby respektując wolną wolę drugiej strony i licząc się z możliwością odmowy.

Relacje miłosne odkrywają dziury w osobowości powstałe w wyniku ran doznanych we wczesnym dzieciństwie. Bardzo często te razy sprawiają, że człowiek ma złamane serce i boi się głębokich relacji pełnych miłości. Relacja miłosna wydobywa te problemy na powierzchnię, co szansę na zopiekowanie problemów i w sposób dojrzały przepracowanie, aby dłużej nie determinowały problemów życiowych. Szukamy więc rozwiązań a nie chowamy głowy w piasek, czy uciekamy, bo miłość otworzyła rany, które do tej pory były ukryte głęboko w nieświadomości.

Będąc osobą dorosłą a nie dzieckiem masz szansę w sposób dojrzały rozwiązać problem, który w dzieciństwie złamał ci serce. Jako osoba dorosła możesz sam/a dbać o serce, zasklepiać rany i zoopiekowywać potrzeby idące z serca. Dzięki temu możesz inaczej spojrzeć na to co będzie i wkroczyć na zupełnie inne tory, dzięki temu przyszłość będzie bardziej przyjemna.

To, co było to było. Jest to o tyle istotne, że często jest tama do szczęścia w wielu rejonach życia. Powinniśmy przeszłość traktować jako informacje o tym, co należy w sobie przepracować i rozwinąć. Najważniejsze jest to, co zrobimy z informacjami, które płyną do nas z przeszłości (uwalniane z nieświadomości). Najważniejsze jest to, co będzie w przyszłości. Połączenie przeszłość z teraźniejszość pozwala budować lepszą przyszłość. Wypieranie przeszłości, uciekanie od niej sprawia, że ona niczym kotwica statek. Strategia strusia chowającego głowę w piasek jest więc przeciwskuteczna.  

Naprawiając nasze dziury osobowościowe, wprowadzając ulepszenia do skryptu psychicznego dajemy sobie nowe możliwości, dzięki czemu możemy wyjść na wyższy poziom. W tym cyklu piszemy i wyjściu ponad poziom ewolucyjny/zwierzęcy i życie świadomym życiem rozwiniętego człowieka.   

Naprawa swoich dziur, zaopiekowywanie ran z przeszłości pozwala ruszyć z budową nowego lepszego życia. Naprawione elementy naszej osobowości stają się zasobami, na których możemy bazować, które możemy wykorzystywać w budowie nowego, lepszego życia. To jest wspaniały interes dla człowieka. Wypierając, chowając w nieświadomości problemy, rany człowiek nie dość, że nie ma zasobu, to jeszcze jest potężnie obciążony. Można powiedzieć, że idzie przez życie z bombą podłożona pod relacje, projekty zawodowe, pomysły życiowe. Zwykle jest tak, że taka bomba eksploduje w najmniej oczekiwanym momencie niszcząc szanse na wielką miłość, karierę dającą zadowalanie i prosperity, realizację zainteresować rozwijających osobowość.