Partnerzy powinni się wspierać wzajemnie w pokonywaniu przenoszenia na siebie własnego, infantylnego superego. Postawa, która upewnia partnera o wsparciu i zrozumieniu może się wyrażać zarówno werbalnie jak i niewerbalnie (być w przestrzeni psychicznej). Takie wspieranie koi rany z dzieciństwa: „Nie będę cię traktowała jak małego chłopca, który w sprawach seksu jest nieśmiały, będę cię traktowała poważnie i cię wspierała”, „Nie będę cię traktował jak dziwki po tym, jak będziesz się ze mną kochała”, „Ukazanie złości, gniewu a nawet wściekłości nie sprawi, że będę cię wiecznie potępiał i do końca życia żywił do ciebie urazę”.

Należy likwidować zagrożenie dla związku, gdyż aktywowane prymitywne superego u jednego może sprawić, że strach będzie rządzić związkiem.

Ważnym zadaniem jakie stoi przed parą jest połączenie świadomych oczekiwań wobec wspólnego życia z nakazami i zakazami obowiązującej tu i teraz kultury. Tutaj ważną rolę będzie odgrywało wychowanie religijne, etyczne, dobrobyt ekonomiczny, poglądy polityczne i ideologiczne. Te czynniki będą umacniały lub osłabiały związek pary ze społeczeństwem.

Para musi się odizolować od społeczeństwa, aby ochronić się przed potencjalnymi konfliktami pomiędzy wartościami narzucanymi przez obecna kulturę a wartościami przyjętymi w przeszłości.

Przeniesienie funkcji na superego na partnera ma pozytywny, dobroczynny wpływ, gdyż zyskujemy doradcę, obrońcę, osobę, która pocieszy, gdy zostaniemy zaatakowani na zewnątrz, która potwierdza naszą własną wartość.

Idealizacja może być również dla partnerów niebezpieczna. Mężczyzna, gdy żeni się z kobietą, która podziwiając go podbudowuje jego wartość, nie może się na niej oprzeć, gdyż już na początku została ona ustawiona w pozycji tej podziwiającej większego. To dlatego wiele związków się wypala, gdyż osoby po początkowym okresie fascynacji nie potrafią idealizować partnera, co wywołuje poczucie osamotnienia.