Jak objawia się opór?

Zachowania nonkonformistyczne mają charakter racjonalny i podyktowane są dobrem grupy. Opór ma charakter emocjonalny i kryje się za nim chęć bycia przeciwko bez zważania na konsekwencje.

Z czego wynika opór?

Opór wynika z potrzeby jednostki zachowania swojej indywidualności i wolności.

Człowiek, który uważa, że jego niezależność jest zagrożona próbuje sobie i innym udowodnić, że nikt nie ma nad nim władzy. Co więc robi? Postępuje w sposób odwrotny, niż jest to od niego oczekiwane. Z zewnątrz może to wyglądać jakby zachowywał się jak rozkapryszone dziecko, które prezentuje skrajną przekorę.

Dlaczego człowiek od najmłodszych lat odczuwa wewnętrzną potrzebę oporu?

W okresie wczesnodziecięcym około drugiego roku życia dziecko zaczyna mówić rodzicom NIE. Bardzo ważne jest dla jego rozwoju, aby potrafiło w tym okresie zadecydować coś o sobie, to jest niezbędne do tego, aby ukształtowało osobowość niezależną od rodziców. Rodzice powinni w tym okresie pozwolić mówić dziecku NIE i decydować w jakiś błahych sprawach o sobie. Rodzice, którzy nie pozwalają mówić w tym okresie rozwojowym dziecku NIE łamią jego wolę pacyfikując je. Przez takie działanie dziecko w dorosłości będzie zależne od autorytetów z jednej strony, a z drugiej będzie przejawiało bierny opór, passive – agressive. Bierny opór jest bardzo destrukcyjny w relacjach zarówno biznesowych, jak i miłosnych, ale także w relacjach przyjacielskich, koleżeńskich i rodzinnych.

Dziecko powinno zawalczyć o swoją niezależność około drugiego roku życia, próbując oddzielić się od rodziców i określić własne ja. Bunt i walka o niezależność jest powtarzana w fazie dojrzewania poprzez atak na autorytety, także rodziców przez nastolatki. Atak na autorytet i opór wobec ich władzy ma na celu zbudowanie samodzielności i wyzwolenie się spod kontroli rodzicielskiej.

Opór może się pojawić, kiedy człowiek uzmysłowi sobie, że ktoś sprawuje nad nim kontrolę, czego wcześniej nie był świadomy.

Opór może pojawić się również na początku wywierania na człowieka presji. Ta presja może być wywoływane przez:

– obcych lub przedstawicieli innych grup

– konkurentów rywalizujących o dostęp do tych samych zasobów

– ludzi mało kompetentnych lub zajmujących niską pozycję w hierarchii społecznej

– ludzi bez usankcjonowanej władzy lub pozycji.

Opór wywołuje bardzo poważne skutki dla funkcjonowania grup. Ludzie mają różnie ustawione granice osobiste i różne skłonności do obrony własnej niezależności. Lider prowadzący grupę zawsze musi zachowywać szczególną ostrożność i nie przekraczać pewnych granic. Opór można przepracowywać, jednak aby nie na trafić na mur nie do przeskoczenia trzeba pamiętać, że lider musi zostać przez grupę zaakceptowany i uznany za osobę kompetentną oraz uprawnioną do prowadzenia ludzi.