Dlaczego deidywiduacja pozwala ludziom dokonywać strasznych czynów?

W poprzedniej części pisałem o deindywiduacji, która jest jednym ze sposobów ukrywania swej tożsamości w grupie. Członkowie Ku-Klux-Klanu ukrywali się za pelerynami i kapturami, aby nie można było ich rozpoznać. Osiągali w takiej sytuacji złudzenie anonimowości, mogli odłączać swoją moralność a podłączać ciemną, sadystyczna stronę do działania.

Złudzenie i przekonanie, że jest się w grupie, wygląda się tak samo i nie zostanie się rozpoznanym pozwala nie czuć się indywidualną osobą. Będąc bezimiennym elementem grupy ludzie pozbywają się odpowiedzialności za to, co robią. Rozmycie indywidualnej odpowiedzialności polega na rozłożeniu winy i wstydu między wszystkich członków grupy, (dzięki czemu udaje się zredukować indywidualny dyskomfort) w psychologii nazywane jest rozproszeniem odpowiedzialności.

Historia jest wielką nauczycielką życia i myślenia na przyszłość

Takie rozproszenie odpowiedzialności możemy zauważyć podczas ludobójstwa Polaków na Wołyniu i w Galicji Wschodniej dokonanego przez Ukraińców. Ukraińcy nawet dzisiaj utrzymują, że to barbarzyńskie ludobójstwo było spontanicznym wybuchem ludu ukraińskiego przeciwko znienawidzonym Lachom i że było końcowym procesem, który zaczął się powstaniem Chmielnickiego. Mając wiedzę z psychologii społecznej, którą podaję w temacie posłuszeństwa rozumiemy, że taka „spontaniczność” nie mogła się wydarzyć, a takie opowieści są rozpraszaniem odpowiedzialności. Aby wywołać taki demoniczny sadyzm trzeba w ludziach wyzwolić ich najciemniejsza stroną i podporządkować ją autorytetowi, który wymaga ślepego posłuszeństwa.

Kto wśród Ukraińców w 1943 roku pełnił rolę takiego autorytetu?

Dowódcy UPA i OUN inicjowali ludobójstwo Polaków 1943, a planowali je już przed drugą wojną światową. Te barbarzyńskie mordy dokonane na Polakach były zaplanowane dużo wcześniej na chłodno, jako droga do celu, czyli niepodległej Ukrainy oczyszczonej z Polaków. Oczywiście Ukraińcy inspirowali się Hitlerem, i zafascynowali się jego sposobem oczyszczania Niemiec z Żydów. Nie nabierajmy się więc na te opowiastki Ukraińców o romantycznej walce chłopów ukraińskich z polskimi Panami. W czasie rzezi wołyńskiej ukraińscy chłopi pod dowództwem OUN I UPA wyrzynali przede wszystkim polskich chłopów, ich żony i dzieci. To była zaplanowana eksterminacji Polaków z ziem ukraińskich. W tej sytuacji również potwierdziło się wielkie posłuszeństwo do munduru w tym wypadku dowódców UPA i OUN. Zwykli ukraińscy chłopi mordowali, rozczłonkowywali piłami ciała, nabijali dzieci na płoty, otwierali brzuchy ciężarnym kobietom i podpalali polskie domy. To wszystko się działo z  rozkazu dowódców UPA i OUN, a ukraińscy chłopi w większości wykonywali te diabelskie rozkazy.

W poprzedniej części pisałem o eksperymencie Milgrama. Milgram wykonał ten eksperyment również w innych miejscach. I kiedy przeniósł eksperyment w inne miejsce, nie informował iż jest profesorem Yale University i zrezygnował ze swojej obecności podczas eksperymentu, a instrukcje były podawane z nagrania, badani znaczne rzadziej je wykonywali. Badani znacznie rzadziej wykonywali instrukcje również wówczas, gdy uczeń był przenoszony do tego samego pomieszczenia co badany. Możemy wysnuć więc wniosek z porównania eksperymentów wykonanych w Yale University i poza nim, że dla wymuszenia posłuszeństwa badanych kluczowa była obecność autorytetu. Ludzie sami z siebie nie mają tendencji do spontanicznego sadystycznego zadawania cierpienia innym, sadystyczne cierpienia zadawane jest, jeżeli rozkazy wydaje autorytet.

Opowieści Ukraińców o spontanicznych wybuchu morderczej nienawiści do Polaków w 1943 roku możemy włożyć między bajki. Rzeź na Wołyniu i w Galicji Wschodniej dokonana została na rozkaz dowódców UPA I OUN, którzy przez wiele lat na chłodno w swych sadystycznych, psychopatycznych umysłach planowali eksterminację Polaków. Większość Ukraińców posłusznie wykonała rozkazy tych psychopatów, a gdyby nie dowódcy UPA i OUN zapewne do tego ludobójstwa by nie doszło.