Wczoraj mieliśmy Walentynki i wiadomo serduszka, misiaczki, cukiereczki, buziaczki itepe itede. W naszej kulturze wszyscy chcą pokazać, że mają miłość, a jeżeli jej nie mają to chcą zaprezentować jej atrybuty i wówczas wychodzi trochę plastikowo i nieprawdziwie. Niestety do miłości podchodzimy bardzo często infantylnie i bez świadomości. To, co bierzemy za miłość często okazuje się zależnością i walką o władzę w parze. Miłość to darzenie kogoś uczuciem bez powodu i bez żadnych oczekiwań.

# 1 Miłość to nie zależność

Wiele jednak pracy kosztuje człowieka, aby dojść do takiego poziomu miłości bezwarunkowej i jest to związane z naturalnym rozwojem człowieka. Zwykle utykamy na pierwszym poziomie – zależności bo tam nam się uruchamiają nasze skrypty psychiczne i ludzie dopasowują się do siebie tworząc koluzje. Tutaj wielu gubi poszukiwanie drugiej połówki a człowiek pasujący do naszego skryptu jawi nam się jako nasza druga połówka. Niestety do czasu, bo wkrótce zdajemy sobie sprawę, że jesteśmy w układzie opierającym się na wzajemnych zależnościach, sztywnym podziale władzy, wykorzystywaniu jeden drugiego. Ratunkiem dla ludzi jest tutaj prawdziwa miłość i uczestniczące w relacji serce. Bez serca ludzie w koluzji nie mają szans, gdyż miłość okazuje układem zależnościowym bez zmiany ról.

# 2 Miłość to nie stereotypowe role odgrywane przed innymi

Miłość sprawia, że mimo problemów pójdziemy poziom wyżej i na nim będziemy musieli pogodzić wszelkie role, które pełnimy w życiu. Tutaj wiele ról będzie stereotypowymi rolami narzuconymi nam przez społeczeństwo. Miłość może ugiąć się pod ciężarem ról, może również nie pasować nie stereotypowej roli wgranej nam przez innych. Aby miłość przetrwała człowieka musi wykonać ciężką pracę nad stereotypami – oddzielaniem tego, co idzie z serca od tego, co jest po prostu stereotypem w głowie.

# 3 Miłość to nie urzeczywistnianie idealnego obrazu wgranego nam przez rodziców i inne autorytety

Jeżeli miłość przetrwa tę próbę idziemy poziom wyżej, by zmierzyć się już nie tylko ze stereotypami, ale ze wszystkim tym czym autorytet kazał nam być. Tutaj trzeba zyskać wgląd w siebie, sięgnąć po samodzielność i niezależność, by zacząć kreować życie na swoją miarę. Głosy rodziców, i innych autorytetów w głowie muszą zamilknąć a prowadzenie musi przejąć samoświadomość, samowiedza i czucie własnego serca.

# 4 Miłość to uczucie, które rodzi się w nas bezwarunkowo

Rozprawiając się z autorytetami odzyskujemy swoją moc i możemy zacząć tworzyć partnerskie relacje w oparciu o zdrową współzależność i współpracę. Na tym poziomie ludzie mogą się zaprzyjaźnić i odczuwać bezwarunkową miłość do siebie. Na pierwszym walczą z sobą, jakby byli wrogami chociaż usprawiedliwiają to miłością. Zależność jest maskowana poczuciem bezpieczeństwa, stabilizacją i wyciszeniem głębokich skryptowych problemów. Na drugim poziomie ludzie walczą o swoje role, chociaż te role tak naprawdę nie są ich. W trzeciej fazie walczą dla autorytetów często przeciw sobie i przeciw partnerowi zadając rany prosto w serce.

Miłość jest więc długą podróżą, a gdy pomylimy pierwszy poziom zależności z miłością bezwarunkową możemy polec na początku tej drogi. Świadomość i wiedza pomagają przetrwać ewidentne trudy tej podróży. Świadomość i wiedza pozwalają harmonizować pierwiastek męski (umysł) z pierwiastkiem żeńskim (serce). W wyniku autorytarnego wychowania zwykle przeważa umysł, a serce jest odcięte, złamane, poranione, schowane za sztywnym pancerzem. Widząc rzeczy takimi jakimi one jesteśmy świadomi, że miłość wymaga wiele ciężkiej pracy, czasu, poszerzania swojej świadomości i wiedzy, by dotrzeć do mety, by wszystko zakończyło się happy endem. I mało to ma wspólnego z różowymi słonikami, sercami rysowanymi na śniegu lub kartach podarunkowych, kwiatami, całusami, wyznaniami, zdjęciami ma mediach społecznościowych, gdy człowiek znajduje się na pierwszym poziomie i relacje buduje na zależności.

Warto więc wiedzieć na jakim poziomie rozwoju jestem i z jakiego poziomu zaczynam budować relację miłosną. Taki wgląd pokaże jaka droga i ile pracy mnie czeka by dotrzeć do wymarzonej mety.