Formalny lider czerpie wiele korzyści z fakty, że ukonstytuowała się w zespole rola nieformalnego lidera. Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że nie jest to korzystne dla lidera, gdy nieformalny lider często jest w opozycji (nie zawsze), mając na celu dywersję w stylu piątej kolumny. Formalny lider dzięki nieformalnemu liderowi ma informację, co dzieje się w zespole, ponieważ nieformalny lider przez zespół został ustawiony na tej pozycji, by wyrażał głos grupy na forum.

Formalny lider dostaje więc na bieżąco informacje jeżeli ma otwartą komunikację w nieformalnym liderem. Wie jaki jest stan ducha, nastroje, oczekiwania, nastawienie itepe, itede. Zespół mając nieformalnego lidera w grupie ma człowieka, któremu łatwiej będzie się przekazywało informacje o różnego rodzaju bolączkach i problemach. Nieformalny lider może więc być swego rodzaju przekaźnikiem pomiędzy zespołem a formalnym liderem. Z nieformalnym liderem łatwiej się rozmawia zespołowi, traktując go jako pewnego rodzaju wentyl bezpieczeństwa, który spuszcza ciśnienie z zespołu. Dla ludzi w zespole posiadanie nieformalnego lidera jest komfortowe, gdyż wiedzą, że w drobnym sprawach, gdy nie ma formalnego lidera mogą zwracać się do lidera nieformalnego. Zespół czuje się również bardzo pewnie z przekonaniem, że ma swojego reprezentanta, przedstawiciela, który wartości zespołu przedstawi formalnemu liderowi.

Współpraca formalnego lidera z nieformalnym liderem jest kluczowa w dochodzeniu do wyznaczonych celów. Dobra relacja wspomaga pracę grupy, która działa w obrębie zasadniczej dychotomii, gdyż wiąże się z dwoma poziomami funkcjonowania każdej grupy. Pierwszy poziom wiąże się z określonymi celami, zadaniami, które grupa ma do zrealizowania jest to wymiar zadaniowy. Wymiar zadaniowy określa zależności między członkami grupy a zadaniami, wyzwaniami, które przed nimi stoją (tu chodzi również o działania jakie będą podejmowane). Drugi poziom wiąże się z przebiegającymi równocześnie do wymiaru zadaniowego interakcjami społecznymi jest to wymiar społeczny. Wymiar społeczny odnosi się do zależności pomiędzy poszczególnymi członkami grupy, czyli tego, co czują wobec siebie i jaka jest ich rola w grupie.

Wymiar zadaniowy odnosi się mierzalnych celów i efektywności ich osiągania, a wymiar społeczny to spójność grupy lub bliskość pomiędzy członkami grupy. Obydwa wymiary przebiegają w jednym czasie, będąc splecionymi ze sobą i nierozerwalnie związanymi. I teraz tak, jeżeli grupa nie ma spójności, a chce osiągać wysokie wyniki, będzie jej bardzo trudno pracować nad najlepszymi sposobami dochodzenia do celów. Grupa, która osiąga z łatwością swoje cele wzmacnia spójność i poczucie bliskości pomiędzy czonkami grupy. Trudność więc stanowi określenie przyczyny niepowodzenia zespołu: czy to był brak bliskości czy może złe metody, sposoby, rozwiązania, działania. Jeżeli te dwa wymiary są ze sobą tak ściśle powiązane najlepiej przyjąć w obliczu porażki, że zawiodły obydwa i nad dwoma należy popracować.