Ludzie mają problem z porażkami ponieważ one burzą scenariusz, który utrzymują w głowie. Jeżeli coś nie idzie po twojej myśli, zmienia się, skręca w inną stronę a ty frustrujesz się, denerwujesz a nawet wściekasz to znak, że twoja osobowość jest dość sztywna. Jeżeli chcesz traktować porażki jako cenne doświadczenia powinieneś uelastycznić swoją osobowość. Nasza kultura  przekonuje nas, że praca nad realizacją wizji sukcesu jest najważniejsza. Nie mam nic złego w pięknych wizjach, do których dążymy, niedobrze się zaczyna dziać, gdy wizja zaczyna się zamieniać w iluzję. Droga do wizji to nie linia prosta to sinusoida, góry i doliny, raz na wozie raz pod wozem, tutaj najbardziej liczy się elastyczność.

Tego jednak obecna kultura już nas nie uczy, mamy być ludźmi sukcesu, jednak nikt nie mówi nam co mamy zrobić, gdy w drodze znajdziemy się na samym dole. To właśnie dlatego tak wiele osób frustruje się, denerwuje, gdy sprawy nie idą po ich myśli. Oni chcą codziennie żyć zgodnie z wizją, czy należałyby powiedzieć iluzją. A życie często, zwłaszcza w kryzysach zrzuca na sam dół. To właśnie wtedy zaczynają się kłopoty z współpracą w zespole, albo kłótnie w relacji miłosnej. Coś idzie inaczej niż zakładaliśmy.

Niepanowanie nad własnymi emocjami i brak wglądu w nie może być dużym problemem jeżeli jesteś liderem prowadzącym zespół. Ludzie niezbyt dobrze radzą sobie, gdy ich plany nie idą po ich myśli bardzo często zaczynają obwiniać za to inne osoby. Dla większości osób relacje są tak ważne, że są kluczem do uzyskania satysfakcji w życiu. Przyjmując więc, że relacje zajmują centralne miejsce w życiu ludzi, są one dla ciebie najsilniejszym narzędziem podczas rozwiązywania problemów, które zespół napotyka na drodze. „Tu i teraz” ludzie w zespole mają problem, jednak ten problem zaczepiony jest o przeszłe doświadczenia z podobnymi problemami i relacjami z ludźmi.

Tutaj w trakcie wystąpienia się problemów pojawia się przeniesienie. Przeniesienie to postrzeganie innej osoby tak, jak kogoś, kogo już spotkaliśmy w naszej przeszłości. Ludziom bardzo trudno osiągnąć pełne bycie w teraźniejszości w „tu i teraz” z tego powodu tak modne stało się medytowanie, które miało ludzi tego nauczyć. Pełne uczestnictwo w teraźniejszości oznacza pozwolenie na odejście przeszłości i przechodzenie do następnej chwili, by przeżywać ją z maksymalną możliwą intensywnością. Bez wyrobienia medytacyjnego sposobu życia wydaje się, że nie jesteśmy zdolni do odrzucenia tego, co wydarzyło się nam w przeszłości.  Będąc w teraźniejszości, jednocześnie jesteśmy zanurzenie w przeszłości, która oddziałuje na nasze „tu i teraz”. I niestety jesteśmy w naszej teraźniejszości z naszymi uczuciami z przeszłości, pragnieniami, lękami, dźwigamy je jak ciężki plecak na plecach. Lżej nam się żyje, gdy wyznaczamy sobie piękny cel i go wizualizujemy, gdy jednak trafiamy na kryzys lub poważną porażkę z plecaka wysypują się nasze przeszłe emocje. Nie chcemy lub nie możemy jednak się skonfrontować z tym, co dźwigamy z sobą, więc przerzucamy te emocje z plecaka na drugą osobę. I tak chwila teraźniejsza jest skażona przeszłymi doświadczeniami, nie możemy osiągnąć intymności interpersonalnej, nie jesteśmy w  stanie nawiązać pełnej relacji z innymi ludźmi, takimi jakimi są naprawdę. Nie możemy zająć się problemem na czysto bez osobistych obciążeń.

Lider, który chce zająć się rozwiązaniem problemów i wyprowadzeniem zespołu z kryzysu powinien potrafić pracować z przeniesieniem. Czym większe kompetencje będzie miał w tym zakresie tym szybciej zespół zajmie się właściwą pracą, tym większą satysfakcję ludzie będą czerpać z rozwiązywania problemów i bycia razem. Tak, to może wydawać się zadziwiające ale można czuć satysfakcję z bycia razem w kryzysie, można świętować porażki, można doceniać takie doświadczenia. Ale aby tak było, ludzie nie mogą obwiniać się, mylić innych z osobami ze swojej przeszłości, potrzebować obecności innych do poprawy swojej samooceny. To jak radzi sobie lider z przeniesieniem w dużej mierze określa jakość relacji między ludźmi w zespole i siłę więzi grupowej.