Empatyczny lider potrafi zrozumieć interesy, potrzeby i motywacje innych osób, dzięki czemu łatwiej mu zarządzać. Lider prowadzący ludzi niekoniecznie musi się wczuwać w to, co jest w innych, wystarczy, że dostrzega potrzeby. Empatyczny lider nie musi również zapominać o swoich egoistycznych potrzebach i interesach, chodzi raczej o poszukanie wspólnego mianownika, na wspólnej drodze. Czasy się zmieniają, widzimy to wszyscy – osoby władcze, narcystyczne czy psychopatyczne mają coraz większe problemy.

Przewagę uzyskują osoby mające dostęp do empatii w sobie, gdyż potrafią przyjąć perspektywę drugiej strony. Z pełnym przekonaniem zalecam odbywanie treningów empatii, które w perspektywie kilku następnych lat pozwolą zbudować przewagę. Egotyści za rok maksymalnie dwa lata będą w poważnych tarapatach, a być może będą zmuszeniu do szukania sobie nowej pracy. Dla ego dyrektora, który przez lata przewodził, dowodził, a teraz być może będzie musiał się zająć pracą fizyczną może to być cios, po którym będzie musiał się podnosić na kozetce u psychoanalityka. Teraz jest jeszcze trochę czasu, by popracować nad swoją osobowością i potrenować empatyczne podejście. W czasie dobrej pogody takie dyrektywne, mocne i egotyczne prowadzenie jeszcze przejdzie, gdyż możemy podkręcać efektywność prowizjami lub innymi nagrodami, chociaż i to do czasu.

Wielu ludzi dostosowywało się do twardych standardów i procedur kosztem siebie. Stali się trybikami wielkiej maszyny i zaczęli żyć mechanistycznym życiem. Zrobotyzowaliśmy się wszyscy i warto zadać sobie tutaj pytanie: ile we mnie człowieka? Liderzy często popadają w perfekcjonizm, a każdą nawet najmniejszą porażkę przeżywają jako osobisty dramat. Zadaniowe podejście do pracy i życia w ogóle nie uwzględnia porażek. Empatyczne podejście pozwala dostrzec, że porażka może być cenną lekcją i doświadczeniem.

Wielu ludziom trudno funkcjonować w bezdusznych i bezlitosnych organizacjach, które modelują w ludziach określone spojrzenie na pracę i życie w ogóle. W dużych organizacjach nie brakuje też cynicznych karierowiczów, bez talentów i kreatywności, ale potrafiących nadskakiwać przełożonym i łechtać ich ego. Są wojownicy, którzy idąc do celu potrafią zdeptać tych słabszych. Wielu wykazuje cechy socjopatów, dla których prawa i granice innych nic nie znaczą. Duże organizacje, w których można piąć się po drabinie kariery bez specjalnych talentów, kreatywności, twórczości przyciągają takich ludzi. Oni rozpychają się tam łokciami używając manipulacji i bezczelnej siły. Do tej pory byli skuteczni, byli cenieni, bo dowozili wyniki. Szli do celu po trupach, bez skrupułów i empatii. Dla nich te złote czasy, które były do tej pory też się kończą.

Ludzie w zespole również będą bazowali na empatii – nieformalni liderzy i inni, a jednostki aspołeczne będą usuwane z zespołów. Wielu ludzi przestanie chcieć płacić cenę, którą do tej pory płaciło. Coraz bardziej będzie liczyła się otwarta komunikacja mająca na celu zaopiekowanie potrzeb, interesów i motywacji ludzi. Ludzie nie będą chcieli płacić ceny zdrowia psychicznego ( depresja, często wynikająca z braku możliwości ujścia prawdziwych emocji i trzymania maski profesjonalisty, perfekcjonisty, idealnego zadaniowca), zdrowia fizycznego (zawały serca, wrzody żołądka, artretyzm, rak i inne), życia rodzinnego ( albo rozpad relacji miłosnej albo długoletnie singelstwo z brakiem możliwości wejścia w związek partnerski, życia osobistego (brak czasu dla siebie, na pasje i hobby, zabieranie pracy do domu, pracowanie nawet po pracy, odpowiadanie nawet w domu na maile i telefony).

Ludzie w następnych latach będą coraz bardziej rozumieli, że pracując jak robot będą odczuwali coraz większą frustrację psychiczną i coraz więcej napięć w ciele. Sami z sobą będą się czuli źle. Liderzy będą musieli się zmierzyć z tymi problemami – odpowiedzią jest empatyczne podejście, ludzkie prowadzenie spraw, zaopiekowywanie problemów ludzi w zespołach. Podejmowanie działań antydepresyjnych stanie się kluczowe, a do tego potrzebna jest empatia.