Praktyka uważności wyrabia elastyczność osobowości oraz umiejętności radzenia sobie ze stresem. Uważność otwiera nas na przyjmowanie emocji bez względu na to czy to są emocje pozytywne czy negatywne. Będąc uważnym przestajesz się odcinać od emocji stajesz się obecnym obserwatorem. W dzisiejszym zabieganym świecie wielu ludzi chciałoby siebie widzieć jako niezniszczalnego cyborga, który w ogóle nie musi odpoczywać. Trudno przychodzi nam zrozumienie, że nasze możliwości są ograniczone i zwykle mniejsze niż nam się wydaje.

Uważność pozwala nam pogodzić się sytuacjami niezależnymi od nas, które całkowicie zmieniają lub rujnują nasze plany. Kryzys związany z pandemią koronawirusa jest najlepszym przykładem ograniczenia możliwości, potencjału i talentu osobistego. Człowiek o elastycznej osobowości łatwiej pogodzi się z taką sytuacją niż ten z sztywnym typem charakteru, który całe swoje jestestwo budował na sukcesach w działaniu.

Uważność wraca nas samych samym sobie. Pozwala zatroszczyć się o siebie i zadbać o to, o co możemy zadbać. Uważność pozwala nam po prostu być, pobyć z sobą bez przymusu osiągania czegokolwiek. Pandemia koronawirusa zamknęła nas w domach i jeszcze bardziej weszliśmy w świat wirtualny. A tam mamy media społecznościowe, które przekonują nas, że fałszywy narcystyczny obraz uśmiechniętych ludzi to szczęście i spełnienie, do którego warto dążyć. Nikt nie zastanawia się co kryje się za tymi uśmiechami na tych wszystkich fotkach. U większości wewnątrz zionie pustka i czarna rozpacz. Nikt nie mówi o tym, gdyż smutek, lęk, stres, rozpacz, żal itepe i itede nie pasują do obrazu jaki promują w mediach celebryci. Kultura narcystyczna, w której żyjemy wymaga od nas byśmy byli uśmiechnięci i spełnieni nawet wówczas, gdy świat wokół się wali. Czas kryzysu w jakim jesteśmy zweryfikował wielu ludzi żyjących takimi fałszywymi obrazami. Lęk był tak potężny, że nie dało się już kryć negatywnych odczuć za maską uśmiechu. Szambo wybiło i zabrudziło wydawałoby się idealny świat wielu ludzi.

Ludzie zwykle zauważają problem i zaczynają o nim mysleć, gdy ciało odmawia posłuszeństwa. Gdy nie jesteśmy w  stanie żyć w naszej codziennej rytynie zauważamy, że coś jest nie tak. Zwykle nie zdajemy sobie sprawy, że to psychika somatyzowała na ciało, że gdybyśmy wcześniej zajęli się naszymi emocjami to nie mielibyśmy takich problemów w ciałem. Problemy z ciałem są alarmem ze strony organizmu, który woła o pomoc, zmianę sposobu funkcjonowania i wzywa do zajęcia się wypieranymi emocjami. W każdej chwili warto rozpocząć pracę nad wyrabianiem elastycznej osobowości, czym prędzej tym lepiej. W pracy takiej warto przyjrzeć się każdej ze sfer: miłosnej, zawodowej i osobistej, jednak aby do tego doszło musimy przestać być biernymi aktorami w naszym życiu i stać reżyserami, którzy wezmą ster życia w swoje dłonie. Twórca kreuje prawdziwe życie a nie film dla gawiedzi złożony z fałszywych obrazów.

W pracy nad elastycznością powinniśmy nauczyć się akceptować to, na co nie mamy wpływu, oraz otwartości, by zzaangażowaniem i uważnością wchodzić w rzeczy wzbogacające nasze życie. Praca nad elastyczną osobowością pomaga: budować bliskie relacje miłosne, budować relacje zawodowe oparte na współpracy, wdzieczności i trosce a w sferze osobistej używać mocy mentalnej wolności. Przemiana ze sztywnego w elastycznego człowieka jest dostępna dla każdego, pytanie: czy on/a podejmie wysiłek rozwijania elastycznej osobowości?

Pomóc w tym może model ACT, który powstał w latach 80 XX wieku. ACT wywodzi się z nurtu terapii poznawczo – behawioralnej. Istotą ACT jest ujmowanie naszych zachowań w odpowiednim kontekście oraz określania funkcji jakie w nim pełnią. ACT wskazuje komponent egzystencjalny, który podkreśla, że nawet trudne emocje i negatywne uczucia niosą z soba jakiś cel i sens. Głównym przesłaniem ACT jest:  „Akceptuj to, co znajduje się poza Twoją kontrolą, i angażuj się w działania, które wzbogacają Twoje życie” (Russ Harris).