„Pragnę dostać się do strefy samorealizacji i rozumiem, że aby tam się dostać zgodnie z zasadą rzeczywistości muszę zgodzić się na jakiś czas doświadczać bólu w strefie samodyscypliny, jednak ciągnie mnie do strefy komfortu i strefy dyskomfortu”. Ktoś mógłby tak powiedzieć i wcale to nie jest dziwne ponieważ wielu z nas tak ma. Dlaczego tak mamy?

Tutaj sprawa rozbija się o sterowanie. Musisz sprawdzić czy jesteś wewnątrzsterowny/a czy zewnątrzsterowny/a. To jest tak kluczowe, że nawet w nazwie tego bloga/mojej firmy jest słowo ster. Bo tak naprawdę to jest najważniejsze – kto trzyma ster twojego życia (ja sobie cały czas przypominam, że to ja trzymam ster mojego życia). Czy to ty dzierżysz ster własnego życia w dłoniach czy może powierzyłeś/aś go świadomie/nieświadomie komuś/czemuś innemu? W tym arcie o tym. Sprawdź czy jesteś zewnątrzsterowny/a czy wewnątrzsterowny/a. Jeżeli stwierdzisz, że jesteś zewnątrzsterowny/a musisz popracować nad tym, aby się stać wewnątrzsterownym człowiekiem bo tylko takie sterowanie może sprawić, że będziesz funkcjonować w strefie samorealizacji. Zewnątrzsterownych media, moda, popkultura, atrakcje, rozrywki, używki wciągają jak trąba powietrzna. W takim stanie ludzie są owładnięci przemożną siłą zewnętrznego wpływu, nie czują ziemi pod nogami i kręci im się w głowie od tego ciągłego bodźcowania, któremu są poddawani zewnątrz.

Osoba wewnątrzsterowana

Ma silne i głębokie poczucie własnego Ja. W przeciwieństwie do osoby zewnątrzsterownej na jej postawę i zachowania nie mają większego wpływu zmieniające się warunki środowiskowe. Jej osobowość jest uporządkowana i stabilna, opiera się na solidnym fundamencie samoświadomości i samoakceptacji. Taki człowiek mocno stoi na własnych nogach i wie, na czym stoi.

Osoba zewnątrzsterowna

Osoba taka nie ma cech osoby  wewnątrzsterownej. Wykazuje ona silną skłonność do uzależniania się od innych, na których musi wspierać się emocjonalnie. Jeśli jej takie wsparcie odebrać załamuje się i odczuwa silny lęk przed życiem. Charakteryzuje się poczuciem niezaspokojenia, które odbiera jej wiarę w siebie i w sens życia.

Definiowanie problemów i pragnień

Następna różnica pomiędzy tymi dwoma typami osobowości to sposób, w jaki postrzegają swoje problemy i definiują pragnienia. Osoba wewnątrzsterowna wie, czego chce, i wyraźnie to artykułuje. Może na przykład powiedzieć: „Czuję, że za dużo na siebie wziąłem, muszę trochę odpuścić”, albo: „Moje ciało jest zbyt sztywne, a oddech płytki, powinienem się wyluzować”. Wypowiada się o osobistych sprawach z pozycji świadomości.

Osoby zewnątrzsterownej na to nie stać. Jej pragnienia są bardzo ogólne i ujmowane w kategoriach ogólników w rodzaju: „Pragnę miłości” albo: „Chcę być szczęśliwy”. Ten sposób mówienia świadczy o braku samoświadomości i silnych emocji, które pozwalałyby skupić się na sobie, jak to czyni osoba wewnątrzsterowana.

Wewnętrzne sterowanie zawdzięczamy silnemu uczuciu, które jednoznacznie determinuje nasze działanie. Nie znaczy to, że osoba wewnątrzsterowana jest zdominowana przez jedno tylko uczucie i porusza się zawsze w tym samym kierunku. Emocje zdrowego człowieka są w ciągłym ruchu. Można być rozgniewanym, a potem pełnym czułości, zasmuconym, a potem radosnym. Każde silne uczucie wytycza nowy kierunek, który jest indywidualną reakcją człowieka na środowisko. Wszystkie prawdziwe emocje mają tę cechę. Stanowią bezpośrednią manifestację wewnętrznych sił życiowych.

Każda jednostka powinna potrafić zadbać o siebie, zatroszczyć się o własne potrzeby, swój dobrostan. Każdy człowiek powinien dążyć do tego, by być wewnątrzsterownym. Osoba wewnątrzsterowna nie jest egoistą. Jest skupiona na sobie, a kto prawdziwie troszczy się o siebie, musi dostrzec, że jego dobro zależy od dobra innych członków społeczności. Przyjmuje postawę szczerze humanitarną, gdyż uświadamia sobie swoją ludzką naturę, swój jednostkowy byt.

Odpowiedzialność

Przerzucanie własnych problemów na innych i domaganie się, by je rozwiązywali, to znak rozpoznawczy osoby zewnątrzsterownej. Choć to smutne, jest to znak naszych czasów. Niestety obserwujemy stopniową erozję poczucia osobistej odpowiedzialności. Sprzyja to tendencji do obwiniania społeczności za jednostkowe cierpienia. Jeśli wina jest po stronie społeczności, to ona musi znaleźć środki zaradcze. A skoro społeczność tworzą pozostali ludzie, to nikt nie czuje się za nie osobiście odpowiedzialny.