Banner
Dysonans poznawczy w fazie wtórnej zależności
This is my site Written by dsmaster.pl on 13 maja, 2020 – 10:06

Sytuacja związana z pojawieniem się koronawirusa cofnęła zespoły do pierwszej fazy procesu grupowego – fazy zależności i mówimy o wtórnej zależności. Człowiek jednostkowo odczuwa tę fazę jako sytuację burzącą dotychczasowy obraz siebie w rzeczywistości. Możemy w fazie wtórnej zależności zauważyć, że wielu ludzi przeżywa dysonans poznawczy. Dysonans poznawczy stawia człowieka przed wyzwaniem skonfrontowania się ze zmianą i emocjami z nią związanymi. Człowiek ma dwie drogi do wyboru:

# 1 OSOBISTA ZMIANA

Osobista zmiana w kontekście znalezienia się w fazie wtórnej zależności (czy to zespołu w pracy czy całego społeczeństwa). Osobista zmiana polega na wybraniu drogi rozwoju, pracy z problemami, które się pojawiły oraz konfrontacja z emocjami w nas. Osobista zmiana polega na dostosowaniu się do nowego i ruszenie w górę w rozwoju, aż do ostatniej fazy współpracy w zespole (czy to współpracy z innymi ludźmi w społeczeństwie w oparciu o serce a nie ego). Osobista zmiana może dokonać się po uzmysłowieniu sobie, że strefa komfortu, w której się znajdowaliśmy zniknęła i nie powróci. Nie ma więc co oglądać się w przeszłość, czy czekać, że wróci to, co było. Należy kreować nowe nawet w sytuacji, gdy znajdujemy się w bardzo nieprzyjemnych dla nas okolicznościach. Charakterystyczny dla tej fazy zależności lęk może manifestować się jako złość, gniew a nawet wściekłość na okoliczności, ludzi, którzy według nas przyczynili się do wyrwania nas z naszej strefy komfortu. Podczas osobistej zmiany warto zaopiekować te negatywne uczucia poprzez konstruktywne ich wyładowanie – tutaj dobre są wszelkie aktywności fizyczne, ćwiczenia Lowena, wyboksowanie emocji w worek treningowy, uderzanie w kanapę, pomóc może również zwykłe trzepanie dywanów, jeżeli połączymy tę pożyteczną dla czystości domostwa czynność ze świadomością uczuć w nas.

# 2 FORMA UCIECZKOWA

Forma ucieczkowa nie jest drogą rozwojową a zablokowaniem nas na poziomie ciała i umysłu w lęku. Może to się objawić zmrożeniem w czuciu i działaniu, co będzie powodowało wycofanie i depresję. Wycofanie energii będzie manifestacją poddania się okolicznościom, przyjęciem postawy apatycznej, biernej i postawieniem się w roli ofiary. Forma ucieczkowa może objawić się również walką i tutaj często ciężko dostrzec, że walka jest tak naprawdę odpowiedzią na lęk. Człowiek może walczyć z okolicznościami lub z osobami, które przekazują informacje powodujące lęk i wyrywają nas z własnej strefy komfortu.

Jaki rozwojowy cel może postawić sobie człowiek, który znalazł się w fazie wtórnej zależności?

Najważniejsze jest uświadomienie sobie, że jest się odpowiedzialnym za wszystko, co się czyni, z tym co się pojawia z zewnątrz. Uświadomienie to prowadzi nas do zrozumienia, że zaprzeczanie i zwalczanie okoliczności zewnętrznych nie prowadzi do naszych celów, nie da nam utrzymania naszej strefy komfortu a przede wszystkim nie przyczyni się do naszego rozwoju.

Postawa „To mnie nie dotyczy”, „Ja w tym nie biorę udziału”, „Nie interesuje mnie to”, „Nie muszę się rozwijać” jest dziecinna i infantylna. Należy zdać sobie sprawę, że postawa taka bierze się z głęboko ukrytego, często nieuświadomionego lęku. Ten lęk należy zaopiekować a nie wypierać go i zaprzeczać odczuciom płynącym z ciała. Należy doświadczyć dysonansu poznawczego, który pojawił się wraz z koronawirusem. Do tego procesu należy podejść odpowiedzialnie i otworzyć się na nowe.  

Posted in  

Comments are closed.