Menedżer nie może zapomnieć, że poprzez swoje zachowania i postępowanie uczy ludzi, których prowadzi. Może to wykorzystać do lepszego zarządzania zespołem jeżeli jest świadomy zjawiska społecznego jakim jest modelowanie. Jeżeli nie jest świadomy tej metody uczenia się ludzi może nieświadomie demoralizować członków swojego zespołu. Na przykład nie dotrzymując terminów, spóźniając się, łamiąc ustalone zasady i normy nieświadomie uczy ludzi z zespołu takiego sposoby działania. Członkowie zespołu mogą zacząć naśladować prowadzącego przez co wkrada się w strukturę nieład i rozprężenie. Myśli i działania ludzi nie biegną w tym samym kierunku przez co nie mogą osiągać założonych celów i planów.

Modelowanie jako proces społecznego uczenia się często przebiega w sytuacjach, w których rezultatów uczenia się nie można przewidzieć na podstawie tradycyjnej teorii warunkowania, ponieważ uczący nie wykonuje żadnej aktywnej reakcji, ani nie otrzymuje żadnego konkretnego czynnika wzmacniającego. Dany człowiek po prostu obserwuje zachowanie innej osoby, które jest wzmacniane lub karane, i później zachowuje się dokładnie w taki sam sposób lub powstrzymuje się od takiego zachowania. W modelowaniu rzecz się rozchodzi o oczekiwania. Człowiek po obserwacji modela może pomyśleć: „Jeżeli będę się zachowywał i robił to co ona, to otrzymam taki sam czynnik wzmacniający lub uniknę czynnika karzącego”.

Modelowanie wykorzystywane jest przez ludzi w drodze do sukcesu. Ludzie dzięki modelowaniu mogą się uczyć nie tylko poprzez działanie, ale także przez obserwację innych. Modelowanie jest więc niezwykle użyteczne dla człowieka, który chce szybko nabyć nowych umiejętności, zintegrowanych wzorców zachowań bez przechodzenia przez proces prób i błędów. Mniej bolesne jest uczenie się bezpośrednio na błędach i sukcesach innych.

Nie podlega dziś dyskusji, że wielu zachowań zarówno prospołecznych jak i antyspołecznych – uczymy się przez obserwację modeli. W świecie jest wiele modeli, co więc decyduje o tym, że człowiek uczy się od tego modelu a nie od innego:

Philipp Zimbardo i Richard J. Gerrig  w swej książce „Psychologia i życie” wymieniają następujące wnioski:

– widać, że ma ono nagradzające konsekwencje;

– model jest oceniany pozytywnie, jest lubiany i szanowany;

– widoczne są podobieństwa między cechami i właściwościami modela i obserwatora;

– obserwatora nagradza się za zwracanie uwagi na zachowanie modela;

– zachowanie modela jest widoczne i wyróżniające się – występuje jako wyraźna figura na tle rywalizujących modeli;

– naśladowanie tego zachowania mieści się w zakresie umiejętności obserwatora.

Analiza modelowania opiera się na założeniu, że zasady wzmocnienia wpływają na zachowanie, i że ludzie mają zdolność wykorzystywania swych procesów poznawczych do zmieniania zachowań za pomocą nagród zastępczych i kar zastępczych