Artykuł ten piszę trochę ku przestrodze, bo Rycerz kobiety jest to dość powszechna rola w jaką wchodzą mężczyźni i w jakiej chętnie widzą ich kobiety. Aby zrozumieć dlaczego tak jest musimy poznać historię mężczyzny, wówczas lepiej zrozumiemy dlaczego to robi. Mężczyzna pełniący rolę rycerza kobiety chce być przez nią podziwiany. Dąży do tego, gdyż we wczesnym dzieciństwie pełnił taką rolę dla matki, która rzadziej świadomie, częściej nieświadomie czyniła go rycerzem mamusi. Mężczyzna, który we wczesnym dzieciństwie przygotował się psychicznie do pełnienia takiej roli chce służyć i zasłużyć na podziw kobiety. W życiu dorosłym chce zrealizować obraz-ideał, który został wyprojektowany w jego psychice przez matkę. Chociaż wszystko działo się na poziomie nieświadomym i matka nie wyświetlała mu slajdów i nie pokazywała mu obrazów jaki ma być, to i tak idzie przez życie z obrazem idealnego rycerza. Problem jest taki, że ten obraz tworzy fałszywe Ja tego mężczyzny i nie jest zintegrowany z jego osobowością. Sytuacja tego mężczyzny jest więc dramatyczna, gdyż realizuje coś co nie jest zgodne z jego męską naturą. Można powiedzieć, że jest jeszcze gorzej, gdyż dążąc do ideału rycerza kobiety mężczyzna zaprzecza swojej naturze, walczy z nią i odcina się od siebie prawdziwego.

Czym owocuje realizacja ideału rycerza kobiety w życiu, relacjach i związkach?

Mężczyzna rycerz kobiety chętnie wiąże się z kobietą, która jest zastępczą matką i idealnie wpasowuje się w jego program na życie. Kobieta taka od dzieciństwa marzyła o rycerzu w srebrnej zbroi i z takim mężczyzną wydaje jej się może spełnić marzenia małej dziewczynki ( ona była księżniczką tatusia ). Kobieta taka zasila energią obraz idealnego rycerza i rozdmuchuje go jeszcze bardziej. To pompuje takiemu mężczyźnie ego, co sprawia, że staje się on jeszcze bardziej oderwany od rzeczywistości. On naprawdę zaczyna się uważać za bohatera posiadającego najwyższe wartości, cechy i przymioty. Zaczyna się czuć lepszym od innych mężczyzn, może również czuć odrazę do innych kobiet, które nie pełnią roli „idealnych” matek i są bardzo seksualne ( połączone ze swoją naturalną kobiecością ). To wszystko bierze się stąd, że mężczyzna taki jest odrealniony. Żyje on cały czas fałszywym obrazem kiedyś mu wgranym przez matkę i nie rozumie subtelności, głębi, wielowymiarowości relacji kobiety i mężczyzny. Dla niego wszystko jest proste mężczyzna służy, kobieta opiekuje się i jest kwintesencją wszelkich cnót. Widzimy już, że takie spojrzenie wyklucza rozumienie wymiany energii seksualnej między kobietą i mężczyzną, gdyż w jego spojrzeniu związek to ciężka praca, często orka na ugorze i poświęcenie z dwóch stron. Mężczyzna taki może pozować na twardziela i z zewnątrz może być tak postrzegany, ponieważ walczy dla swojej ukochanej jak ten nieustraszony rycerz. Prawda jest taka, że ten mężczyzna jest również pantoflarzem, którym kieruje jego partnerka. Kiedyś władała nim wszechmocna matka, teraz rolę tą pełni wszechmocna partnerka. Właśnie dlatego ten mężczyzna nie może dotrzeć do swojej męskości. Może on również mieć problem ze zrozumieniem innych mężczyzn, tych, który są zintegrowani ze swoją męskością i doświadczają wymiany energii seksualnej ze swoją partnerką. Nawet nie warto mu mówić o takich wymianach, bo to dla niego i jego partnerki będzie obraza „świętości” miłości. Świętość objawia się właśnie poprzez wymianę energii między kobietą a mężczyzną, ale mężczyzna odcięty od swojej natury jest zamknięty na tę głębię w sobie.

Rycerz kobiety zupełnie nie pojmuje głębi interpersonalnych relacji, gdy kobieta i mężczyzna otwierają się na siebie. On jest od małego przygotowywany do służby i jest idealnym żywicielem rodziny. Na relacje patrzy dość powierzchownie to znaczy ten mężczyzna jest lepszy i godny kobiety, który przynosi więcej pieniędzy i ma wyższy status. Oczywiście wiadomo, że pieniądze i status są ważne, jest to jednak jeden z wielu elementów całego spektrum relacji kobiety i mężczyzny. Rycerz nie potrafi się otworzyć na głębię miłości i świętość małżeństwa, które może być zrealizowaniem potencjału miłości. Małżeństwo kojarzy mu się bardziej z trudem i dyscypliną ( oczywiście trud i dyscyplina powinny istnieć w małżeństwie muszą jednak być połączone z namiętnością i natchnieniem ), z trudem przychodzi mu czucie namiętności, głębi możliwości jakie stoją przed kobietą i mężczyzną. Jako, że ma bardzo powierzchowne spojrzenie uważa, że sam musi przykuć się łańcuchem do kobiety, tak jak ona powinna się przykuć do niego, by w ten sposób oboje dali świadectwo swojej wierności. Nie może on pojąć, że prawdziwa wierność wynika z połączenia energetycznego, wymian na różnych poziomach i nie trzeba się do nikogo przykuwać, nie trzeba się bać konkurencji, a danie wolności wzmacnia jeszcze miłość. Miłość to dawanie a nie służenie. Mężczyzna chcący służyć, choć może wydawać mu się to rycerskie na głębokim poziomie jest służącym. I choć jego partnerka „matka” może powiedzieć, że jest najwspanialszym facetem na świecie. To inne kobiety, nie chcące pełnić roli matczynej dla mężczyzny powiedzą, że to jest zupełnie niepociągające, a wręcz odpychające. Rycerz takich słów nie usłyszy, gdyż nawet nie ma koleżanek, przyjaciółek tak jest zaoferowany i przykuty niewidzialnym łańcuchem do swojej partnerki. I chociaż para ta czuje się wspaniale żyjąc razem w swoich iluzjach to rzeczywistość zaczyna coraz bardziej skrzypieć. Inni patrząc z boku są coraz bardziej zniesmaczeni, gdy rycerz i jego królowa z wysokości swoich tronów wydają werdykty na temat cnoty, dobrego prowadzenia się, powinności kobiety i mężczyzny w związku. Rycerz i królowa bronią zażarcie granic, których nie przekraczają. Nie potrafią jednak dostrzec, że inni nie bawią się w rycerza i królową. Rycerz i kólowa już nawet przestają być śmieszni a stają się po prostu żałośni, więc co zrozumiałe coraz mniej ludzi chce spędzać czas w ich towarzystwie. To w sumie jest zrozumiałe, bo kto by chciał ciągle w kółko oglądać odgrywany ten sam spektakl. W dodatku ten spektakl jest przedstawiony jako idealny wzorzec do naśladowania.

Na słabe spektakle się po prostu nie chodzi. Z ludźmi oderwanymi od rzeczywistości się nie rozmawia. W życiu najważniejsza jest miłość i prawda, reszta to po prostu strata czasu.