Ludzie często mylą te dwa rodzaje miłości, a to prowadzi do kłopotów. W relacjach damsko – męskich występują oba rodzaje miłości. Idealnie jest gdy osoba którą kochamy nie tylko otwiera nasze serce, ale także odpowiada naszym osobistym wymaganiom. Niestety nie zawsze tak jest i sprawy się w takich sytuacjach komplikują. Możemy kogoś głęboko kochać, jednak ta osoba nie będzie odpowiadać naszym warunkom jakie stawiamy związkom. Może też być odwrotnie ktoś będzie w pełni odpowiadał naszym warunkom, jednocześnie nie będzie poruszał nas do głębi. Serce może mówić „tak” a nasze uprzedzenia i osobiste doświadczenia będą mówiły „nie”. W tym wszystkim najpiękniejsze jest to, że nasze serce pomija nasze kryteria i jest szczęśliwe po prostu z faktu, że ta druga osoba tak je porusza. Serce nie jest uwarunkowane i nie wie co to rozsądek, po prostu czuje.

Jak rozwiązać kłopot tego rozdarcia?

Jeden z kłopotów polega na tym, że nasze uwarunkowane przez osobowość „nie” próbujemy nałożyć na „tak” serca. „Otworzę się, jeżeli … on sprosta moim wymaganiom… jeżeli kocha mnie tak głęboko jak ja jego… jeżeli mnie nie zrani… ( John Welwood, „Wędrówka serc” str. 51 ). Serce to jednak serce ono chce czuć, gdy próbujemy nakładać na nie uwarunkowania osobowości cierpi. Serce chce być otwarte i czuć miłość. Nie oznacza to wcale, że musimy z osobą, która dotarła do naszego serca być. Może się stać tak, że zdecydujemy się zostać i pracować nad charakterem nieodpowiadającej nam relacji, może być też tak, że zerwiemy, rozstaniemy się – nie musimy jednak w tej sytuacji tłumić potrzeb serca. Warunkując czucie serca niszczymy siebie, życie wewnątrz, radość czucia. Przez takie warunkowanie serca często zamyka się ono i nie może się otworzyć na inne osoby. Serce powinno czuć radość z odczuwanych uczuć bez względu na to czy będziemy z kochaną osobą czy się z nią rozstaniemy. Nie przywiązujemy się do ludzi nieduchowo. Jesteśmy z nimi ze względu na to, że poruszają naszą głębię, a na dodatek warunki do stworzenia związku się zgadzają. Jednak nie jesteśmy z osobą tylko dlatego, że spełnia nasze kryteria, przywiązujemy się ze względu na duchowość. Warunki są dodatkiem, ważnym, jednak nie kluczowym.

Inny błąd to nakładanie „tak” serca na „nie” względów osobistych. Jeżeli ktoś nas niszczy, działa destrukcyjnie, nie powinniśmy tego tolerować i usprawiedliwiać bezwarunkową miłością serca. To, że serce kocha nie oznacza, że musimy tolerować, lubić wszystko to, co robi druga strona. Gdy trzeba powiedzieć „nie” należy powiedzieć „nie” nawet, gdy serce mówi „tak”. To, że serca się spotkały nie oznacza mówienia zawsze „tak” temu, co mówi, jak się zachowuje druga strona.

Podsumowując to, że otwieramy serce na drugą osobę nie oznacza, że mamy odłożyć na bok nasze wymagania. Stawianie warunków nie stoi w opozycji do otwartości naszego serca. Połączenie serc do pierwiastek duchowy, więź która należy do tych niebiańskich pierwiastków. Warunki i wymagania należą do spraw ziemskich, chcąc ułożyć szczęśliwą relację musimy doświadczając niebiańskiego pierwiastka twardo stąpać po ziemi. I dobrze ułożyć ziemskie sprawy z drugą osobą.