Miłość romantyczna w dzisiejszym świecie umarła, zastanówmy się więc co można zrobić by miłość nie tylko przetrwała, ale też się rozwijała. Miłość jest doznaniem tak duchowym, jak również fizycznym. Człowiek przepełniony miłością może czuć, że serce chce mu wyskoczyć z piersi, że bije jak szalone, że jest napełnione miłością. Miłość porusza każda strunę wnętrza człowieka. Gdy ukochana osoba odchodzi, czy gdzieś wyjeżdża można odczuć ból fizyczny w klatce piersiowej. Tak się dzieje, gdy człowiek wpuści do swojego wnętrza drugą osobę, uchyli zbroje charakteru i otworzy serce. Miłość sprawia, że człowiek odrzuca swoje przekonania i z ciekawością odkrywa drugą osobę. To odkrycie jest fascynujące, gdyż pokazuje, że to co nam się wydawało, że jest takie i takie jest zupełnie czymś innym. Aby miłość mogła się rozwijać trzeba pokonać swoje uprzedzenia które ten proces hamują. Uprzedzenia narzucają kulturową definicję związku. A czym jest związek? Czy trzeba sobie powiedzieć że się jest w związku? Nie, ludzie są związani, gdy czerpią przyjemność z bycia razem. Gdy wyznacznikiem związku staje się piękno, status ekonomiczny, albo pewność w postaci obrączki włożonej na palec, nie jesteśmy w stanie się wsłuchać w swoje wnętrze, nie jesteśmy świadomi tego, co się z nami dzieje, gdy jesteśmy razem.

Na decyzję, że chcemy być razem i dzielić z kimś życie, nie jesteśmy w stanie wpłynąć my sami, ani druga osoba. To się po prostu przydarza, zadziewa się, następuje wyjątkowe spotkanie wewnętrznych światów, które tworzą nową substancję. Ja nauczyłem się pokory do tego procesu, życie w brutalny sposób nauczyło mnie tej pokory, gdy jeszcze mało rozumiałem i zgrywałem macho. Zaprzeczenie procesom kończy się potężnym bólem, który można odczuć też fizycznie. Dziś już wiem, że moje ego musi klęknąć i oddać hołd Logosowi, gdy się pojawi ( Logos za Jungiem więź duchowa, która powstaje w wyniku spotkania dwóch osobowości ). Logos wykracza poza ego, jest czymś tak transcendentnym, że ciężko mi w ogóle to opisać, może najprostszym opisem będzie przykład chemiczny, dwie substancje się mieszają ( dwie osobowości ) i w wyniku tego dochodzi do reakcji i powstania nowej substancji, są te dwie znane i jeszcze trzecia. To trochę taka alchemia miłości. Taka relacja jest naprawdę wyjątkowa. Taką relację najlepiej można scharakteryzować słowem obecność. Chcąc doświadczyć takiej obecności musimy przestać uciekać od miejsc, w których nie chcieliśmy przebywać, od sytuacji, którym nie potrafiliśmy stawić czoła. Musimy odrzucić zamkniecie w sobie, atak, obwinianie i ucieczkę. W tej obecności znosimy również cierpienie, którego nie byliśmy w stanie zaakceptować. Najpierw w swoim wnętrzu możemy się spotkać z sobą, a następnie możemy być obecni z partnerem oboje. To nie ma nic wspólnego z „pobrali się i żyli długo i szczęśliwie”. Związek oparty o Logos to nowa droga, to wyzwanie. To rozpoczęcie fascynującej przygody razem. To nie życie iluzją, że można żyć bez problemów. Taka relacja kończy z iluzją o idealnych związkach, nakłada na nas odpowiedzialność, to od nas zależy co zrobimy z tym co nas spotkało, jaki sens temu nadamy. My decydujemy, co zrobimy z tym, co nam się przytrafiło. Druga osoba może jedynie ofiarować nam towarzyszenie w drodze, bycie kimś, kto nas wypełnia i kogo my wypełniamy tak jak to wyjaśnialiśmy sobie na przykładzie substancji chemicznych i to wystarcza.

Taka relacja kończy skutecznie z mitem o odnajdywaniu swoich drugich połówek. Miłość oparta o więź powstaje przy spotkaniu dwóch całości, a nie połówek. Spotkanie połówek kończy się koluzją, nie propaguję tutaj koluzji tylko miłość opartą o więź. Miłość taka powstaje przy spotkaniu kompletnych całości, które nie potrzebują swoich drugich połówek do spełnienia. Takie osoby mają duży wybór wśród płci przeciwnej, są wolne i mogą wybrać tak jak chcą jednak wybierają taką osobę, z którą tworzą Logos. Wolność sprawia, że może pojawić się prawdziwa miłość. Bez prawdziwej miłości można zawrzeć małżeństwo, ale to nie będzie autentyczny związek.