Narcystyczny styl stanowi wielkie niebezpieczeństwo dla trenera sportowego, dlatego cały czas musi on testować rzeczywistość. Wizje sukcesu muszą cały czas być osadzane w rzeczywistości. Oczywiście trener sportowy ma używać wizualizacji, jednak musi uważać, by nie budować iluzji oderwanej od rzeczywistości. Odrywając się od rzeczywistości sprawia, że zaczyna przyjmować narcystyczny styl funkcjonowania. Styl ten charakteryzuje się wyidealizowanym, wielkościowym Ja, które nie przyjmuje żadnych informacji – nie potwierdzających fałszywej wielkościowości. Przyjęcie narcystycznego stylu przez trenera sportowego musi zakończyć się katastrofą. Fałszywe, wyidealizowane Ja musi się rozbić w konfrontacji z rzeczywistością. Trener sportowy powinien pracować z zawodnikiem w oparciu o rzeczywistość zawodnika/zawodników. Osadzenie w rzeczywistości i praca nad przekraczaniem siebie przez zawodnika to jest recepta na sukces. Tu nie chodzi o pompowanie ego zawodnika motywacyjnie, a na wydobyciu potencjału i dotarciu do agresywności z poziomu nieświadomości. Budowanie iluzji nie pozwala zmagać się z trudną rzeczywistością, wadami, problemami. To zmaganie i ciągła frustracja, którą zawodnik może znieść rodzi progres. Budowanie narcystycznej iluzji nie buduje prawdziwego rozwoju a fałszywy obraz. Fałszywy obraz rozsypuje się w konfrontacji z rzeczywistością, starciem z bardzo dobrym zawodnikiem na mistrzowskim poziomie.

Trener z narcystycznym stylem ma trudności w przyjmowaniu krytyki i dobrym analizowaniem przegranej. Przy zderzeniu na mistrzowskim poziomie z wymagającym przeciwnikiem iluzja zawala się jak domek z kart. Najgorsze w tym wszystkim jest, gdy trener sportowy chcąc obronić swoje ego, atakuje zawodnika mówiąc, że jest gorszy od przeciwnika i nie dorasta do jego poziomu. Trener może tak uwierzyć w swoją wielkość, iż nie będzie dostrzegał, że to on w dużej mierze doprowadził do porażki. Takie podejście ostatecznie doprowadza do destrukcji zawodnika i katastrofy. Trener, który mówi, iż zawodnik nie jest w stanie realizować na mistrzowskim poziomie instaluje w jego umyśle blokady nie do pokonania. Trener powinien pomagać zawodnikowi przekraczać siebie, sięgać po ukryte zasoby, a nie instalować mu blokady typu, „nie dorastasz do mistrzowskiego poziomu”. Poraża jest porażką i trener nie ukryje się za fasadą mówiąc, że przygotowania były idealne, wspaniałe, perfekcyjne. Broniąc idealistycznego, fałszywego obrazu stworzonego przez umysł trener taki nie widzi, że rzeczywistość skrzeczy. Ludzie zaczynają dostrzegać ten fałsz, zawodnik prowadzony przez takiego trenera również przestaje mu ufać, gdyż dostrzega, że wizje, które tworzy trener rozmijają się z rzeczywistością.

Trener sportowy, który chce unikać narcystycznego stylu musi pilnować by twardo stąpać po ziemi i zawodnika prowadzić w oparciu o ugruntowanie w rzeczywistości. Wydobycie agresji do zawodów sportowych to gałęzie, które pną się do nieba, nie wolno zapomnieć jednak o korzeniach, które mocno muszą być wpuszczone w ziemię. Drzewo bez korzeni będzie targane przez wiatr i nie będzie mogło wzrastać. To jest trochę inne podejście niż prezentują trenerzy motywacyjni ala 3 M – mówisz, myślisz, masz. Ach jakie to by było wspaniałe, że powiem, pomyślę i będę miał. Niestety życie jest trochę bardziej skomplikowane. Żeby mieć trzeba się nieźle natrudzić, nieraz przekroczyć siebie, zmierzyć się ze swoją ciemną stroną, rozwiązać swoje problemy. Jeżeli uwierzysz, że tylko wizualizacją i pozytywnym myśleniem zrobisz sukces to jest duża szansa, że będziesz budował iluzję. Droga do sukcesu jest mniej przyjemna, trzeba wejść w konflikt z sobą i innymi, trzeba poradzić sobie z frustracją, otworzyć się na krytykę i negatywną informacją zwrotną. Trzeba zintegrować swoją ciemną stronę, wydobyć agresję i skontrolować ją. Rozwój opiera się na rzeczywistości cielesnej a nie na iluzji wielkości.