„Miłość jest pozytywnym aktem, a nie biernym afektem; jest dawaniem, a nie braniem – „trwaniem w czymś” a nie „wpadaniem”. Należy też odróżnić „dawanie” od „uszczuplania”. Ktoś nastawiony na ciułanie, przyjmowanie czy eksploatowanie innych, dając, będzie czuł, że coś traci bądź biednieje, osobnik nastawiony na handel będzie się czuł oszukany, jeśli da i nic nie dostanie. Dla dojrzałego „twórcy” natomiast dawanie jest wyrazem siły i obfitości. W akcie dawania ktoś taki wyraża swoją żywotność i ją wzmacnia. ”
Irvin Yalom

Słowa Yaloma stanowią ideę, do której człowiek powinien dążyć. Ta idea to taka migająca na niebie gwiazda pokazująca właściwy szlak, którym człowiek powinien podążyć. Oczywiste jest, że nie łatwo tą ideę urzeczywistnić w życiu i relacjach damsko – męskich, trudność nie zwalnia nas jednak z pracy nad relacjami. Taka idea pomaga trzymać się na kursie, gdy przychodzą trudne chwile, gdy naprawdę jest ciężko. Przecież wszyscy wiemy jak w dzisiejszym cywilizacyjnym pędzie zatraciły się relacje interpersonalne. Wiele relacji w tym narcystycznym świecie przypomina biznes, a związki to układy, w których coś się dostaje za coś. Ludzie nie rozwijający swojej osobowości nieświadomie wchodzą w koluzje ( za Jurgiem Willim ) i prowadzą gry psychologiczne a nie przejawiają miłość.

Bardzo ważne jest by indywidualnie rozwijać również tą sferę swego życia. Rozwój pozwala człowiekowi stać się dojrzałym „twórcą”, który w relacji pomaga zaistnieć czemuś większemu od partnerów, czemuś co wychodzi poza ich ego. To co stwarza to duchowa wartość, która czyni relację bardzo cenną i niezwykłą. Oczywiście w rozwoju człowiek jest indywidualnie odpowiedzialny za siebie i jego rozwój nie zawsze oznacza sukcesy w relacji. Udana relacja dążąca do idei, o której tutaj piszemy oznacza, że dwie osoby stają się dojrzałymi „twórcami”. Dwie osoby dają sobie, ponieważ są bogate, ponieważ rozwój czyni ich osobowość silną i obfitującą w zasoby osobiste. Dawanie partnerowi nie sprawia, że się coś traci, gdyż pobieranie i zasilanie idzie ze świata, a nie od partnera. To w koluzjach ludzie czerpią od siebie, dlatego w pewnym momencie dochodzi do kryzysu, ludzie nie są w stanie ciągnąć tak obciążającego układu. Dawanie jest ekspresją osobowości i oznacza żywotność organizmu. Ta żywotność nie zmniejsza się poprzez dawanie, gdyż organizm zanurzony w naturze pobiera energię. Dawanie partnerowi możemy więc określić raczej jako przekazywanie niż dawanie. W tym miejscu warto zaznaczyć, że osoba zablokowana na wymianę energii poprzez serca, skryptowo jest zaprogramowana na tylko jeden rodzaj relacji, charakterystyczny dla swojej osobowości. To właśnie dlatego należy się rozwijać, dzięki temu następuje przemiana, pokonanie własnych ograniczeń skryptowych.