W rodzinie życie obrazem może przynieść katastrofalne skutki. Wyobraźmy sobie sytuacje w rodzinie, w której matka stara się sprostać swojemu obrazowi macierzyństwa i nie przywiązuje wagi do potrzeb dziecka. Kobieta taka postrzega siebie jako obraz, którym chce się stać, nie widzi dziecka jako osoby, która ma własne uczucia i pragnienia. Wychowanie dziecka staje się dopasowaniem dziecka do obrazu, który jest projekcją matki nieświadomego obrazu samej siebie. Dziecko jest przymuszane do dopasowania się do tego nieświadomego obrazu matki. Przez to dostosowanie do wymagań matki traci poczucie „ja”, poczucie tożsamości i rzeczywistości.

Dziś popularny jest model wychowawczy według obrazów sukcesu, sławy, seksapilu, wyższości intelektualnej i kulturalnej, pozycji społecznej, poświecenia się celom. Ten model sprawia, że człowiek żyje obrazami i na innych patrzy również jak na obrazy. Żyjąc obrazami człowiek nie może nawiązać prawdziwego kontaktu. Obraz stanowi dążenie do ideału, jednak ten cel może być osiągnięty tylko kosztem własnych uczuć. Uczucia stanowią o człowieczeństwie, uczucia wymienia się poprzez ciała. Życie obrazem wyalienowuje człowieka z jego ciała. Ciało staje się narzędziem, które służy obrazowi. Człowiek wyalienowany żyje w izolacji od innych ludzi.