Wiele osób nie zdaje sobie sprawy, że myślenia nie da się oddzielić od czucia. Aktywność człowieka jest napędzana przez pragnienie przyjemności i lęk przed bólem, wynika z tego, że nie ma takiego działania człowieka, które nie byłoby motywowane jego dobrem. Logicznie więc można wyciągnąć wniosek, że każda myśl wiąże się z uczuciami ( zarówno z tymi przyjemnymi jak i tymi bolesnymi ). To połączenie myślenia z czuciem wiąże się z percepcją ruchu ciała.

Człowiek powinien zdawać sobie sprawę ze swojego stanowiska bądź uczucia. Jeżeli człowiek nie zdaje sobie sprawy ze swojego stanowiska czy uczucia często dokonuje racjonalizacji. Mechanizm racjonalizacji polega na wypieraniu subiektywnego uczucia, które motywuje daną myśl czy działanie i na wyjaśnieniu swojego zachowania za pomocą rozumowania przyczynowo – skutkowego ( np. Zachowałem się tak przez ciebie ). Racjonalizacja w istocie jest próbą przerzucenia odpowiedzialności za swoje działania na drugą osobę.

Relacje interpersonalne we wszystkich aspektach budowane są dzięki myśleniu subiektywnemu. Człowiek nie jest w stanie budować relacji interpersonalnych z innym człowiekiem odnosząc się do niego obiektywnie, ponieważ w ten sposób traktowałby go jak przedmiot.

Człowiek, który chce nauczyć się myśleć obiektywnie, wpierw musi nauczyć się myśleć subiektywnie. Ludzie mają problemy z myśleniem subiektywnym, ponieważ uważają, że jest inny lepszy rodzaj myślenia, że nie należy ufać uczuciom, że należy racjonalnie wyjaśniać swoje zachowania i że przyjemność nie może być celem w życiu. Takie przekonania sprawiają, że ludzie tracą kontakt z własnymi uczuciami.

Myślenie rodzi się z czucia i prowadzi do mądrości. Gdy człowiek nie czuje owocem jego myślenia nie zawsze będzie mądrość. Mądrość objawia się w sytuacji, gdy człowiek poznaje samego siebie. Tu dochodzimy do ważnego wskazania, że człowiek musi czuć swoje ciało. Ciało przesyła do mózgu impulsy z informacjami o uczuciach ciała, co powoduje myślenie subiektywne. Człowiek dokonując nawet najbardziej abstrakcyjnych rozmyślań nie jest wolny od osobistych uczuć irytacji, frustracji, przyjemności i bólu itp. Te mimowolne uczucia utrudniają myślenie obiektywne.

Myślenie twórcze zależne od swobodnego przepływu nieświadomych myśli, może zachodzić tylko wtedy kiedy ciało nie jest obciążone a energia niezablokowane. Jakości i treści myślenia nie można oddzielić od emocji, które odczuwamy w ciele.
Zachowanie człowieka dyktowane jest w dużej mierze przez uczucia. Człowiek chcący obiektywnie ocenić swoje zachowanie musi zdawać sobie sprawę z własnych uczuć. Gdy nie zdaje sobie sprawy z własnych uczuć ( np. złości ) negatywną reakcję otoczenia może wyjaśniać przez ich wrogą naturę. Gdyby był świadom uczucia złości z nim mógłby obiektywnie powiedzieć: „Wiem, że jest we mnie dużo złości i dlatego ludzie wobec mnie są wrodzy”.

Czy można zatem oddzielić myślenie od czucia?

Nie można tego zrobić, ponieważ to połączenie stanowi o prawdziwym człowieczeństwie człowieka. Jeżeli myślenie oddzielić by od czucia, umysł tracąc kontakt z ciałem stałby się komputerem, który wykonuje działania pod wpływem wprowadzanych do niego danych.