Wszyscy wchodzimy w relacje miłosne z jakimś charakterystycznym – stworzonym przez rodzinę skryptem psychicznym. To sprawia, że jesteśmy w relacjach miłosnych niesamowicie sztywni, zaprogramowani na jeden pasujący do naszego skryptu model zachowania i działania. To właśnie, dlatego w relacjach miłosnych dochodzi tak często do kłótni, tak wiele związków nie jest w stanie przetrwać próby czasu. Zbyt często oceniamy drugą osobę, gdy ta nie działa tak jak my chcemy, to znaczy jej zachowanie nie jest zgodne z naszym programem na relacje. Mówimy wiele słów i robimy wiele rzeczy, które są bardzo raniące i uderzają w najczulszy punk to jest otwarte serce, a później się jeszcze dziwimy, że to serce zamyka się na nas i jakoś wszystko się psuje i następuje rozstanie.

Gdy atakujemy bliską osobę może ona przyjąć rolę ofiary lub wojownika, który stanie z nami do walki, w jednym i drugim przypadku połączenie miłosne jest bardzo nadwyrężane. Takie sytuacje sprawiają, że ludzie czują wobec siebie coraz mniej ciepłych uczuć, oddalają się. Czasami jedynym rozwiązaniem, gdy otrzymujemy potężne ciosy w samo, otwarte w dodatku serce jest odejście, w celu ochrony tego serca. Miłość nie powinna pozostawiać po sobie zgliszcz. Relacja miłosna to nie wojna. W relacji powinno być miejsce na dyskusję, przestrzeń do zamanifestowania swoich potrzeb z obydwu stron. W takiej dyskusji powinniśmy sygnalizować małe rzeczy, których potrzebujemy, takie, które druga strona jest w stanie wykonać np.: „Kiedy wracam z pracy potrzebuję abyś przywitał/a mnie i zapytała jak minął mi dzień, gdyż kiedy tego nie robisz nie czuję się w pewnie w naszej relacji. Czy mogłabyś/mógłbyś to zrobić?”. Budowanie relacji jest trudne ponieważ bardzo ciężko u nas o zmiany. W relacji zmiany zaczynamy od najmniejszej koniecznej – zmieniamy malutkie rzeczy, by relacja była udana.

Ludzie często myślą życzeniowo, pragną by ta druga osoba czytała w myślach: „Gdybyś mnie kochał/a to wiedział/wiedziałabyś czego potrzebuję, tak nie działa psychika człowieka, jest na odwrót myślimy wciąż czego my potrzebujemy. Dlatego wiedząc, o tym, że druga osoba nie wie czego pragnę muszę sprecyzować czego potrzebuję i dokładnie to zakomunikować podając jak najmniejszą ilość danych, by nie zakłócać komunikatu. Zmiany dokonują się opornie więc potrzeba wielu ćwiczeń, wielu pomyłek, by realizować potrzeby drugiej strony. Jak to mówią” „Trening czyni mistrza”. Dawanie sobie małych nagród w postaci komplementów lub innych wzmacnia efekty. Ciężko uczymy się nowych rzeczy więc, gdy widzimy jak wspaniałe rezultaty dają zmiany chętniej dokonujemy tych zmian. Ważna w całym procesie budowania relacji jest cierpliwość, trzeba dać czas drugiej osobie, by nauczyła się realizować nasze potrzeby. To jest bardzo użyteczne życiowo i pozytywne. Dwie osoby wspierają się w tym by robiły dla siebie pozytywne rzeczy. Wszyscy lubimy być nagradzani, uwielbiamy, gdy poświęca nam się czas. Pozytywne wzmacnianie więc jest wspaniałe, ja uwielbiam, gdy bliska osoba wzmacnia pozytywne zmian we mnie, poświęca mi czas. Czuję wówczas, że się rozwijam z tą osobą, że wrastamy, że razem coś budujemy. Na odwrót czuję się fatalnie, gdy nie poświęca mi czasu, ignoruje mnie i w ogóle wykazuje brak zainteresowania moimi sprawami. Dlatego tak ważne jest widzieć i wzmacniać, gdy druga osoba zrobi coś dobrego np. :”Wow to było świetne”.

Najtrudniejsze w budowaniu udanej relacji jest powstrzymanie się i nie reagowanie na złe rzeczy. Reakcja wzmacnia wybuch negatywnych emocji i zakotwicza nas w starym skryptowym modelu zachowania. Należy pracować nad skłonnością do reakcji emocjonalnych na złe rzeczy. Należy zwracać uwagę na dobre rzeczy i wzmacniać je. Powinieneś/powinnaś również nauczyć partnera jak ma wzmacniać pozytywne zmiany w tobie. Oboje przecież będziecie korzystać z efektów. Fajnie przecież jak ktoś nam powie: „To co zrobiłeś/aś było świetne, może mógłbyś/mogłabyś robić to częściej?”. Po takich słowach na pewno będziesz czuł/a że to był świetny i spełniony dzień. Takie wzmacnianie naprawdę pomaga w budowaniu udanej relacji. Musimy uczyć się krok po kroku, to będzie trwało miesiące, a nawet lata ale efekt będzie wspaniały. Na początku może być kiepsko, bo zwykle na początku, gdy się uczymy ze wszystkim idzie nam słabo. Trzeba być cierpliwym, informować się nawzajem i wzmacniać pozytywne rzeczy.

Nie wolno również zapominać o tak zwanych wieczorach randkowych. Jeżeli sądzisz, że sama miłość wszystko udźwignie, a ty możesz poświecić się karierze i pieniądzom to poważnie się mylisz. Miłość wymaga pielęgnacji. Miłość jest jak kwiat, bez podlewania zwiędnie choćby był najpiękniejszy. Romantyczne randki są takim podlewaniem, rozniecaniem ognia, by nie zgasł. Chyba nie wyobrażasz sobie, że twoja relacja miłosna to będzie tylko praca i obowiązki? Chyba nie chcesz tak żyć? Wyobraź sobie do końca życia tylko zarabianie pieniędzy i obowiązki, zero romantyzmu, rozkoszy, namiętności. Niektórzy tak żyją, ale to nie jest najszczęśliwszy sposób życia z ukochaną osobą. Więc tak randki są konieczne. Ile razy w tygodniu to zależy od potrzeb ale raz na dwa tygodnie, raz na miesiąc to stanowczo za mało. Raz w tygodniu również może okazać się za mało – dwa razy w tygodniu już wygląda lepiej. Możesz być bardzo zajęty/a ale jeżeli nie znajdziesz czasu na randkowanie z ukochaną osobą miłość nie przetrwa. Bardzo trudno jest zmienić swoje zachowania, przyzwyczajenia, ale jeżeli chcesz doświadczyć przyjemności i miłości z bliską ci osobą musisz poświecić na to czas, włożyć wysiłek w budowanie udanej relacji. Samo uczucie nie wystarczy, serce to serce czuje miłość, a za chwilę może poczuć się zranione. To zachowania i działania osób w relacji miłosnej sprawiają, że to serce albo bardziej się otwiera albo bardziej zamyka. Musisz postanowić, że będziesz się starać, że będziesz pracować nad relacją, że poświęcisz czas na romantyczne randkowanie ( nawet jak mieszkacie ze sobą lub jesteście małżeństwem ) – to konieczne. Powtórzę jeszcze raz kwiat miłości należy podlewać ( należy romantycznie randkować ). Trudno zmienić zachowanie człowieka, dlatego należy nad tym pracować, samo nic się nie zrobi.