Dziś bardzo ważne staje się to, by człowiek nie wpadł w pułapkę egotyzmu naszej kultury, dla którego osobiste spełnienie jest tożsame z sukcesem. Sukces daje satysfakcje ego, ale nie zaspokaja prawdziwych potrzeb jednostki. Sukces sprawia, że człowiek ma, ale nie sprawia że jest. Sukces taki nie realizuje potencjału bycia człowieka.
Podstawowymi potrzebami człowieka są potrzeby fizjologiczne, można je zrealizować tylko poprzez ciało. Tymi potrzebami są:
– głębokie i pełne oddychanie
– jedzenie z dużym apetytem, gdy się jest głodnym
– kładzenie się spać, gdy się jest zmęczonym
– namiętne uprawianie seksu.

Co nam przyjdzie z sukcesu, gdy nie będziemy realizować potrzeb wypisanych powyżej. Czy będziemy szczęśliwi, spełnieni, radośni, przepełnieni witalną energią? Raczej nie. Uczucie spełnienia człowiek odczuwa, gdy tętni w nim życie, gdy w pełni wykorzystujemy swoje zdolności. Dziś ludzie bardzo często uciekają przed wewnętrzną rozpaczą w pogoń za sukcesem, wykorzystują do tego zarówno umysł jak i ciało. Człowiek może zostać sławnym pisarzem z poziomu umysłu, a każdego dnia przez depresję nie móc wstać z łóżka. Widzimy dziś tendencję do wykorzystywania swego ciała do osiągania sukcesu, człowiek chce być ironmenem. Pragnie zdobyć najwyższą górę, przebiec rekordową liczbę kilometrów, lub zrobić rekordowy czas, pragnie zrobić to wszystko w ekstremalnie trudnych warunkach. Ci ludzie rzeczywiście pragną mieć ciała twarde jak żelazo i rzeczywiście poprzez trening doprowadzają się do tego stanu. Ceną jest brak uczuć w ciele, nie potrafią kochać, odczuwać namiętności podczas seksu, stają się maszynami zawiadywanymi umysłem jak komputerem.

Człowiek powinien czerpać radość z tego, że chodzi, że trzyma coś w ramionach, patrzy oczami, całuje ustami, dotyka dłońmi. Proste rzeczy decydują o jakości życia. Człowiek dla spełnienia nie potrzebuje być jak ironmen, który zdobywa góry, dzikie tereny. W jednostkach specjalnych komandosów tak utwardzają ciała żołnierzom, by nie odczuwali uczuć przy specjalnych misjach. Żołnierze są skuteczni, ale płacą za to dużą cenę. Dziś ludzie nie będący w jednostkach specjalnych nakładają na siebie dyscyplinę, która utwardza ich ciała, znieczula na uczucia i odłącza od życia.

Dziś potrzeba ludziom troski o siebie, o swoich partnerów, o swoje dzieci. Kwintesencją tej troski jest kontakt matki z dzieckiem, pielęgnowanie nowego życia jest najbardziej spełniającym aktem dla kobiety. Kobiety dziś pragną robić karierę, oczywiście mają taki sam potencjał kreatywności co mężczyźni i mogą zaoferować światu równie dużo jak oni, jednak kobiety podobnie jak mężczyźni sądzą, że spełnienie da im praca. Praca nie da spełnienia ani mężczyźnie ani kobiecie. Spełnienie zarówno kobieta jak i mężczyzna odnajduje w byciu taka osobą, która poprzez dbanie o siebie i swoje uczucia poprawia samopoczucie innym. Troska o siebie automatycznie daje troskę o partnera i dziecko. Dzieciom potrzebna jest troska opieka w postaci miłości, wsparcia, bliskości i kontaktu z ciałem matki. Ukochanym potrzebna jest troska w postaci wymiany uczuć i namiętnym uprawianiu seksu. Człowiek nie powinien widzieć przeszkód w drodze do osobistego spełnienia w trosce o ukochana osobę i dziecko. Gdy człowiek widzi taką sytuację jako przeszkodę rodzi się konflikt, który powoduje niespełnienie u dziecka, takie niespełnienie przechodzi później z pokolenia na pokolenie.