Człowiek dzisiejszy pragnie być kimś szczególnym. W związek pragnie wchodzić z osobą, która będzie pobudzała jeszcze poczucie wyjątkowości oraz uważała go za kogoś niespotykanego. Życie w taki sposób sprawia, że człowiek przestaje być wolny, gdyż uzależnia się od podziwu tej osoby – to, czego pragnie to iluzja. Osoba, która jest pewna tego kim jest jako człowiek jest pospolita. Ci szczególni żyją w chmurach swych wyobrażeń, zwyczajni ludzie twardo stąpają po ziemi. Zwyczajni ludzie radują się i cierpią, kochają i doznają zawodów miłosnych, są szczęśliwi i cierpią, doznają przyjemności i bólu, wiedzą co to radość i smutek. Człowiek pewny swego człowieczeństwa naprawdę żyje i jest spełniony. Człowiek szczególny tylko wyobraża sobie życie.

Człowiek potrzebuje czuć życie poprzez swoje prawdziwe „ja” nie poprzez wyobrażony obraz. Prawdziwych potrzeb nie da się zaspokoić dzięki obrazowi. Mężczyzna nie spełni swojej męskości, zakładając maskę macho i uwodząc kobiety. Bez względu na swoją skuteczność uwodziciela, nie zyska dzięki temu prawdziwej pewności siebie. Maska staje się jego przekleństwem, ponieważ nie potrafi jej zdjąć, a ona odcina go od odczuwania miłości, przyjemności i wszelkich innych uczuć. Na tym cierpią relacje z kobietą, gdyż nie potrafi połączyć się z nią poprzez serce i ciało. Brak spełnienia seksualnego potwierdza jego nieudolność jako mężczyzny. Nie mogąc tego znieść coraz więcej energii poświęca na budowanie maski. Chowa się za tą maską jak za fasadą bojąc się odkrycia prawdziwego siebie. Aby dotrzeć do swojej prawdziwej męskości musi zaakceptować kim jest, dotrzeć do wszystkich swoich uczuć takich jak lęk, smutek, złość.

Tak samo sprawy się mają w przypadku kobiet. Kobiety próbują projektować swój obraz ponętnej kobiecości. Obraz ten nie ma nic wspólnego z prawdziwymi uczuciami wewnątrz kobiety. Obraz sprawia, że energia jest inwestowana w obraz, a kobieta coraz mniej czuje.

Prawdziwe piękno tkwi w wewnętrznej energii życia, a nie w zewnętrznej urodzie. Zewnętrzna uroda jest często fasadą, za którą osoba skrywa wewnętrzną rozpacz i brak pewności kim jest jako człowiek. Fasada często przyjmuje postać tego samego wyrazu twarzy np. tak zwany „hollywoodzki uśmiech” czyli uśmiech przyklejony do twarzy. Wszyscy wiemy, że nie można mieć cały czas wspaniałego samopoczucia i powodów do uśmiechu. W życiu człowieka raz świeci słońce, raz pada deszcz. Jak jest źle powinien płakać, a nie uśmiechać się. W fasadzie brakuje również błysku w oczach, który jest oznaką żywotności osobowości. Często ludzie mówią o zakochaniu od pierwszego wejrzenia. W tych przypadkach, gdy spojrzeli sobie w oczy dostrzegli ten błysk w oczach i złapali kontakt z sercem drugiej osoby. W istocie jest to silne doznanie. Kontakt wzrokowy stanowi ekspresję bliskości, której brakuje w kontakcie z zupełnie nieznajomymi osobami. Dlatego osoby, które łapią taki kontakt naprawdę „widzą” się głęboko, swoją prawdziwą istotę.