Miłość powinniśmy rozumieć jako namiętną afirmację wymiany uczuć serc. Miłość powinna się przejawiać jako aktywny związek z najgłębszą istotą drugiej osoby – Połączenie dwoje kochających się ludzi na zasadzie niezależności i integralności. W naszym społeczeństwie zbyt często za miłość bierze się masochizm. Postawa zaparcia się siebie w imię miłości do drugiego człowieka, wyzbycie się swoich praw i potrzeb w imię miłości uważane są często jako dowód wielkiego uczucia. Wielu uważa, że nie ma większego dowodu „miłości” jak poświęcenie się i rezygnacja z siebie dla drugiej osoby. To co naprawdę się dzieje w takiej sytuacji, to nie wymiana miłości, a realizacja symbiotycznej tęsknoty wtopienia się w drugą osobę.

Miłość powinna opierać się na zasadach równości i wolności. Podporządkowanie jednej ze stron drugiej jest realizacją potrzeby zależności masochistycznej i wiąże się z utratą integralności osobowości. Oczywiście ludzie racjonalizują tą zależność w różny sposób uciekając od prawdy.

Nie tylko masochizm przyjmuje maskę miłości, także sadyzm lubi pokazywać się w tym świetle. Ludzie mogą głosić, że dominacja jednej osoby nad drugą jest w jej interesie, że robi się to w imię miłości, jednak i tak chodzi tu o panowanie i kontrolowanie drugiej osoby. Za tym stoi niezdolność indywidualnego „ja” do samostanowienia i samoistnego życia. Żądza władzy nie wynika z poczucia siły, lecz ze słabości. Chodzi w gruncie rzeczy o moc osobistą. Moc może się przejawiać jako dominacja nad kimś lub moc robienia czegoś, możliwość, zdolność. To ta druga moc jest afirmacją osobowości integralnej, suwerennej i wolnej. Pierwsza oznacza dominację, druga potencję. Potencja nie tylko w sferze płciowej, w związku miłosnym ale i w życiu w ogóle oznacza realizację potencjalnych możliwości w oparciu o wolność i integralność swojego „ja”, bez potrzeby dominacji czy władzy. Impotencja we wszystkich sferach nie tylko w sferze płciowej przeradza się w sadystyczną potrzebę dominacji.