Pracownicy instytucji pomocy społecznych stanowią dla klientów autorytet. Ten autorytet wynika z dwóch rzeczy:

1. Instytucjonalnie są powołani do pomagania osobom potrzebującym pomocy.
2. Klienci znajdując się w psychologicznej perspektywie dziecka projektują na specjalistów autorytet rodzica.

Z tych dwóch punktów wynikają do pracowników pomocy bardzo ważne rzeczy. Jedną z najważniejszych zadań staje się pilnowanie profesjonalnej ramy, by klienci mogli postrzegać specjalistów jako modele do naśladowania ( nie powinni postrzegać specjalistów jako rodziców ). Warto sobie uświadomić, że dla człowieka potrzebującego pracownik pomocy społecznej może stanowić jedyny wzorzec, który inspiruje do rozwoju. To nakłada na pracowników pomocy społecznej wielką odpowiedzialność.

Bardzo ważną kwestią jest tutaj pilnowanie poprawności języka polskiego. Ta poprawność powinna być zachowywana zarówno w komunikacji werbalnej jak i pismach urzędowych kierowanych do klientów. Tutaj też należy przyjąć najgorszy scenariusz z możliwych i uświadomić sobie, że klient pomocy społecznej jedyne pisma pisane, które czyta otrzymuje z urzędu. Wychodząc z takiego założenia widzimy, że pismo takie staje się dla niego wzorcem poprawności językowej, ortograficznej, stylistycznej i gramatycznej. Należy więc dołożyć wszelkich starań, by ta poprawność była zachowana.

Pracownicy pomocy społecznej mają zadanie pomóc klientowi wyjść z kryzysu. Prosto można powiedzieć, że specjaliści ciągną klientów w górę. Aby móc tego dokonać muszą stanowić wzór do naśladowania i modelować sobą nowe postawy, sposoby zachowania i komunikacji ( mówionej i pisanej ). Samo bycie wzorcem, poprawna komunikacja werbalna i pisana, jednak jest niewystarczająca.

W relacjach profesjonalnych warto edukować klientów, z wyczuciem i empatią wskazywać poprawne formy komunikacji i poprawności językowej. Rozwój osobisty następuje wraz z bogactwem językowym. Bogactwo językowe eliminuje wulgaryzmy, które pomagają osobie nie potrafiącej wyrazić inaczej emocji. Klient potrafiący bardziej bogato opisać swoje uczucia, zaczyna postrzegać świat w szerszej perspektywie. Zaczyna dostrzegać innych, to co na zewnątrz i przestaje zafiksować się na problemach własnego Ja. Do wyrażenia siebie potrzebuje jednak narzędzi, bogaty język jest narzędziem, który dokładnie i celnie może pokazać co jest wewnątrz, osobom na zewnątrz.