Dorosły czy to pracujący w szkole jako nauczyciel, specjalista czy to rodzic chcący być mentorem powinien pamiętać, że mentor pomaga nie narzuca. Dorosłym bardzo często trudno przychodzi wsłuchać się w potrzeby dzieci i zrozumieć ich potrzeby. Ta trudność wynika z faktu, że ego dorosłego nie potrafi zrozumieć dopiero tworzącej się osobowości dziecka. Mentoring przeprowadzany z dorosłymi znacznie różni się od mentoringu prowadzonego z dziećmi. Mentoring z dziećmi w dużej mierze nastawiony jest na budowanie zasobów na przyszłość i przygotowywaniu dziecka do dorosłego życia.

Dorosły chcący być mentorem dla dziecka musi więc wyjść poza swoje ego i rozumieć, że dziecko dopiero przygotowuje się do dorosłego życia. Nazbyt często dorośli projektują swoje pomysły na dzieci. Przerzucają na nie swoje lęki i frustracje spowodowane własnym życiem. Jest to ogromnie destrukcyjne dla dziecka. To wygląda tak, że dziecku podcina się skrzydła, gdy ten planuje lot po sukces. W takiej sytuacji z duża doza prawdopodobieństwa można założyć, że takie dziecko nie będzie stanie pofrunąć.

Dorosły chcący być mentorem musi być świadomy swoich projekcji i powstrzymać wszelkie wciski, które pojawiają się w rozmowie z dzieckiem. Swój wysiłek powinien skierować na uważność w rozmowie. Najłatwiej przyjąć zasadę „być krok za” dzieckiem. Wsłuchanie się w potrzeby i problemy pomaga dać wsparcie i być pomocnym w rozwiązaniu problemów, zaopiekowaniu potrzeb. Bazować warto na własnym doświadczeniu, jednak nie wolno przerzucać własnych porażek i frustracji na dziecko. Dziecko ma swój własny potencjał i dzięki doświadczeniu dorosłego mentora ten potencjał może dać inny efekt, niż dorosłego, który wspiera.

Dorosły chcący pełnić role mentora często bardzo trafnie potrafi określić problemy, na które może młody człowiek może trafić. Gorzej już mu idzie zauważenie zasobów i sposobów wykorzystania tych zasobów w zastanej rzeczywistości. Dorosły pełniący role mentora powinien koncentrować się na zasobach dziecka i możliwościach wykorzystania tych zasobów w rzeczywistości. Bazując na doświadczeniu powinien dostrzegać potencjalne problemy na drodze i już na etapie wyznaczania drogi powinien pomagać opracowywać sposoby pokonywania tych problemów. Powinien wyrobić w sobie postawę, że problem to wyzwanie nie blokada. Ważna jest tutaj też odpowiednia postawa do porażek. Wielu dorosłych porażkę traktują jako potwierdzenie swojego czarnowidztwa i jeszcze cieszą się w takich sytuacjach, że mieli rację. Nic tak nie niszczy dziecka jak dorosły obok, który zalewa świat dziecka wizjami katastrofy. Dziecko w takiej sytuacji jest zupełnie zagubione, gdyż dorosły, który miał dawać oparciu sam usuwa dziecku grunt pod nogami. Dorosły mentor musi dawać silne oparcie, ale aby tak się stało najpierw sam w sobie musi znaleźć wewnętrzne oparcie dla siebie. Ważne jest tu nastawienie mentalne zgodnie z zasadą „Jeżeli myślisz, że wygrasz to jest to prawda, jeśli sadzisz, że przegrasz to również jest to prawda”.