Osobowość schizoidalna tworzy się w wyniku zmiażdżenia jej ducha jako całości ( w relacji z rodzicem w pierwszych dniach jego życia ). Co ciekawe takie osoby mają bardziej otwarte serca niż ludzie o sztywnych osobowościach. Takie osoby mają serca otwarte na miłość, problemem jest jednak to, że szukają miłości infantylnej, miłości, która ma być projekcją obrazu stworzonego przez umysł. Przy takiej strukturze osobowości mamy doczynienia z ukrytym przerażeniem, które wynika z tych pierwszych doznań jednostki, w której wydawało jej się, że zostanie unicestwiona przez rodzica. W takiej sytuacji uczucia serca są silne a ego jest słabe. Powoduje to sytuację, w której energia jest cofnięta w głąb do serca i nie są ładowane zewnętrzne granice. Z tego względu taka jednostka jest podatna na zranienie i nadwrażliwa. W sytuacji konfliktu zamiast stawić czoła sytuacji ucieka, wycofuje się, gdyż nie potrafi walczyć.
Ta postawa wyraża się w relacjach partnerskich. Osoba schizoidalna boi się naturalnej energii seksualnej, która ze swej natury niesie też agresję. Podczas penetracji ciało partnera posługuje się agresją w celu wejścia w ciało partnerki. Oczywiście ta agresja nie ma nic wspólnego z sadyzmem czy nienawiścią, która jest przejawem wypaczonej energii seksualnej. Przez swoje słabe ego osoba schizoidalna boi się seksu. Relacja, miłość jest dla niej czymś intelektualnym, nie łączącym się z doświadczeniem cielesnym. Z tego też względu osoba taka może uciec, wyizolować się, gdy pomiędzy partnerami dojdzie do głosu naturalna energia. Oczywiście w tej sytuacji w obronie siebie wymyśli zgrabne intelektualne wytłumaczenie, które być może będzie nawet brzmiało logicznie, jednak fakty będą pozostawały faktami, osoba ta ucieka od cielesnego kontaktu i doświadczeń ciała. Jej przeintelektualizowane relacje i związki nie przynoszą żadnej satysfakcji i spełnienia. Dają po prostu bezpieczną intelektualną przystań, która zabezpiecza przed zranieniem. Nie ma zranienia, jednocześnie nie ma spełnienia. Jest bezpieczny dystans w kontakcie, jednocześnie nie ma odczuć orgazmicznych z ciała. Jest wycofanie zamiast poddania się ekspresji miłości. Wewnętrzne przerażenie doświadczone w pierwszych dniach życia dominuje wszelkie sprawstwo w dalszym życiu. Osoba schizoidalna żyje w swoim własnym umyśle i poprzez umysł intelektualnie kontaktuje się ze światem tracąc istotę rzeczy, gdyż prawdziwy kontakt ze światem, drugim człowiekiem i swoim Ja odbywa się na całkowicie innej płaszczyźnie.