Kompensacja jak już pisałem w poprzednim artykule stanowi ochronę dla zranionego ego, które nauczyło się odpowiedniej strategii obronnej i działania w świecie, które zabezpiecza, przed ciosami z zewnątrz. I rzeczywiście można tutaj przyznać, że człowiek stosujący kompensację zyskuje uznanie i poklask dzięki kompensacji przez to cały czas może pompować swoje. Tutaj należy powiedzieć o bardzo ważnej rzeczy -ego, by utrzymywało siłę do stawienia czoła światu zewnętrznemu musi cały czas być pompowane, gdyż nie jest ładowane poprzez ciało. W sytuacji, gdy nie ma ran emocjonalnych, które spowodowały odcięcie od ciała, człowiek naturalnie ładuje energię poprzez ciało i nie musi podejmować żadnych wysiłków, by poprzez kompensację pompować ego i w ten sposób budować siłę. Prosto można powiedzieć wszystko dzieje się naturalnie i bez wysiłku. Oczywiście jest też bardziej przyjemne. Kompensacja wymaga pracy, wysiłku i poświęcaniu się czemuś. Ktoś mógłby w tej chwili rzecz, że przecież nie ma w tym nic złego. W sensie społecznym oczywiście nie ma w tym nic złego, można powiedzieć, że to są działania przynoszące znaczne zyski społeczeństwu. Rozpatrujmy jednak kompensacje psychiki w kontekście indywidualnej jednostki. Jak już wcześniej powiedziałem kompensacja nie dostarcza radości i przyjemności. Jeżeli nawet ktoś mówi, że kompensacja daje mu radość, jest to radość bardzo powierzchowna i nie dotyczy ona głębokich odczuć z ciała. Kompensacja może dawać zadowolenie psychiki z mocy uzyskanej dzięki kompensacji, jednak nie ma to nic wspólnego ze stanem radosnego przyjemnego odprężenia ciała, które podłączone do naturalnego przepływu energii ze świata funkcjonuje bez żadnego wysiłku. Ten stan możemy obserwować u dzieci, których ekspresja nie została zatrzymana przez niewłaściwe zachowania rodziców. Niestety prawie każdy bardziej lub mniej zostaje zablokowany na poziomie niemowlęctwa i dzieciństwa i później poprzez pracę musi szukać powrotu do tego naturalnego stanu połączenia z naturą.
Kompensacją może być wszystko, praca, religia, partner, dzieci, firma, biznes, kariera, sport, ubrania, gadżety, itd. czyli wszystko to co na zewnątrz, i co pomaga nam wzmocnić się bez zaglądania do wnętrza i dotykania problemów emocjonalnych, które niesiemy przez życie. To prowadzi do sytuacji, że z zewnątrz wydaje się, że ludzie mają całkiem niezłe życie, gdy tymczasem wewnątrz toczy się nieustanna walka i zmaganie z sobą. Wewnątrz ludzi rozgrywa się prawdziwa tragedia, czym większa tragedia, tym większa walka o to, by poprzez kompensację zewnętrzną zapanować nad wewnętrznym chaosem. Niestety nawet wówczas, gdy poprzez zewnętrzną kompensację uda się człowiekowi zapanować nad wewnętrznym kryzysem, człowiek jest odcięty od swego rdzenia. Poprzez odcięcie od przykrych emocji odcina się również od wszystkich dobrych odczuć. Przestaje czuć i powoli zamienia się w maszynę, traktując swoje ciało jak maszynę. Wydaje się mu to rozsądne, gdyż żyje w mechanistycznym świecie, nie wie jednak, że w ten sposób traci jakiekolwiek szanse na miłość, przyjaźń prawdziwe relacje z drugim człowiekiem, na bycie sobą na tym świecie, życie w zgodzie ze wszechświatem i naturą, natura swoją i naturą świata.
Trudo mu jednak odrzucić kompensację, nawet wówczas, gdy domyśla się, gdzie jest wyjście z jego problemów. Rezygnacja z kompensacji oznacza wejście w bagno osobistych trudnych przeżyć, których doświadczył przez całe swoje życie. Wejście tam, by zrobić porządek i usunąć wszelkie emocjonalne brudy oznacza odrzucenie wszelkich podpórek, które pomagały mu nie myśleć o nich lub przysłaniać iluzjami. Wejście w to emocjonalne bagno oznacza staniecie twarzą twarz z prawdą o sobie samym i świecie. To wymaga odwagi gotowości i siły by puścić kontrolę. Dlatego tak ważna staje się pomoc terapeuty, który przy przeprawie przez osobiste emocjonalne bagno nie tylko towarzyszy, ale daje oparcie, bez potrzeby budowania kompensacji. Przy terapeucie po raz pierwszy można zdać sobie sprawę, że można radzić sobie z trudnymi emocjami nie budując kompensacji, która odcina człowieka od jego wnętrza. Można być prawdziwym i uczyć się funkcjonowania w świecie w oparciu o prawdę o sobie. Życie dzięki temu staje się głębokie, pełne emocji i prawdziwych doznań. Oczywiście życie wówczas oferuje pełen wachlarz doznań, od przyjemności nawet ekstatycznej do dojmującego smutku, jednak ego jest na tyle silne, by poradzić sobie z każdym uczuciem.
Oczywiście w tym momencie w świecie możemy na zewnątrz obserwować triumf kompensacji, promowanie mechanistycznego stylu życiu. Fałszywe uśmiechy ludzi, lub w wielu przypadkach już nawet ich brak,( w bardzo wielu przypadkach zamiast ust ludzie mają już tylko kreski, gdyż tak bardzo zacisnęli usta w nienawiści ) nie zmienią faktu, że ci ludzie poruszają się w emocjonalnym bagnie. Iluzja, którą budują wokół siebie nie powinna nas zmylić, to tylko praca nad kompensacją. Tego nauczyli ich rodzice w dzieciństwie i w taki sposób żyją, nie podlega jednak żadnej wątpliwości, że cierpią, nawet jeśli nie zdają sobie sprawy, skąd te cierpienie się bierze. Kompensację trudno jest odrzucić, gdyż od najmłodszych lat człowiek jest uczony, że tak wygląda życie. Momenty otwarcia serca są przebłyskami prawdy, że wcale tak nie jest. Że życie to coś więcej, o wiele więcej. Pomocy nie szukaj u ludzi, którzy walczą z całą zaciekłością o kompensację, by wewnętrznie się nie rozpaść. Pomocy szukaj u specjalistów, którzy wiedzą w czym rzecz. U specjalistów, którzy nie bali się zanurzyć w swe wewnętrzne emocjonalne bagno by zrobić tam porządek. To wymaga naprawdę dużo odwagi i jest mało przyjemne, więc jeżeli specjalista zrobił z sobą porządek stanowi dla ciebie wielkie wsparcie, gdyż będzie doskonale wiedział z czym będziesz się zmagał/a.