Dziś większość rodziców jest zupełnie zagubionych, gdyż nie wiedzą zupełnie jak odpowiednio podejść do wychowania swoich dzieci. Nie wiedzą jak połączyć swobodę z dyscypliną. W przeszłości sprawowanie władzy nad dziećmi nie przysparzało tylu kłopotów. Gdy rodziców wypozycjonuje się do roli sędziego, który wydaje dziecku rozkazy w młodych ludziach rodzi się jedynie bunt i wrogość. Takie podejście przynosi katastrofalne skutki. Hasło wolności młodych nie doprowadziła do wyzwolenia, a spowodowało upadek wartości i pogrążenie się w chaosie. Młodzi ludzie są zdezorientowani. Przyjęcie roli władcy w domu rodzinnym nie przynosi żadnych rozwiązań i przyczynia się jedynie do zwiększania przepaści międzypokoleniowej. Twórczym podejściem do wychowania jest miłość. Rodzice, którzy naprawdę kochają swoje dziecko pragną, by ono było szczęśliwe, by spełniło się w życiu zawodowym i osobistym, by w pełni rozwinęło swój potencjał. Priorytetem staje się dla nich dobre samopoczucie dziecka. Zachęcają dziecko do dążenia do przyjemności, nie okazują obojętności, lecz miłość. Dziecko szanuje rodziców, którzy zachęcają je do spełnienia się i wspierają je miłością. Dziecko słucha również zaleceń takiego rodzica, gdyż ceni rodzica, który cała swoja osobą jest zaangażowany we wspieranie rozwijania przez dziecko swego potencjału ludzkiego. Wychowanie to odpowiedzialność rodzica, za swoje słowa i czyny, rodzic odpowiedzialny nie jest ani rodzicem władczym ani obojętnym, jest rodzicem obecnym. Wychowanie w atmosferze miłości, poszanowania i bezpieczeństwa jest tak naprawdę procesem tworzenia wspaniałej jednostki ludzkiej. Twórczość nie może polegać na stosowaniu gotowych formułek, jest wydobywaniem dzieła, które ukazuje się naszym oczom pod wpływem działania miłości i więzi rodzinnych. Wychowanie musi się odbywać przy rozumieniu potrzeby autoekspresji dziecka. Rodzice muszą w tym sensie dawać dobry przykład i uwolnić się od poczucia winy odnośnie dążenia do przyjemności i własnej autoekspresji. Rodzice muszą nauczyć się szczerego i otwartego wyrażania emocji, oraz dzielenia między sobą uczuć. Rodzice muszą być doskonałymi modelami dla dziecka, gdyż są jego pierwszymi wzorami. Rodzice nawet jak ukrywają lęk przed dzieckiem, ono i tak to wyczuje i jego dążenie do przyjemności będzie skażone tym lękiem. To na stałe wprowadzi do jego sposobu funkcjonowanie niepokój. Postawa twórcza wymaga odrzucenia wszelkich schematów wychowawczych. Psychologia w takim rozumieniu nie daje żadnych gotowych recept, może jedynie ostrzegać i informować. Relacja rodzica z dzieckiem jest sprawą tak indywidualną, iż można powiedzieć jedynie, że powinna odbywać się z zachowaniem miłości, szacunku i bezpieczeństwa. Wychowanie dziecka to wielkie wyzwanie dla wrażliwości rodzica, wymaga wielkiej pracy jego wyobraźni oraz dużej samoświadomości i samoakceptacji. Twórcza jednostka ma świadomość kim jest i akceptuje to. Taka postawa wobec wychowania jest paląca potrzebą dzisiejszego społeczeństwa, gdyż w tej dziedzinie można zaobserwować wielki zamęt.