W naszej kulturze wrażliwość nabrało znaczenia pejoratywnego. Uważamy, że człowiek wrażliwy jest wątły i bezsilny. Wydaje nam się, że taką osobę zbyt łatwo zranić lub obrazić. Okazuje się jednak, że podatność na zranienie jest zupełnie czymś innym, niż wrażliwość wynikająca z umiejętności otwierania serca na drugiego człowieka. To ego łatwo zranić, gdyż jest ono kruche i delikatne. Ego zwykle ma chronić nas przed zranieniem ze strony świata zewnętrznego, rzadko jest to jednak ego prawdziwie osadzone w cielesnym Ja, a przez to silne. Prawdziwa siła i moc idzie z uznania przyrodzonej ludzkiej wrażliwości, otwartości na rzeczywistość. Gdy zdołamy wyzbyć się wszelkich obaw, by pokazać swoją ludzką wrażliwość osiągamy męstwo i łagodność prawdziwego wojownika. Taki wojownik jest jak woda, która płynie swobodnie nie przeciwstawiając się grawitacji. Wojownik taki jest uległy kiedy trzeba jak woda, potrafi być miękki, potrafi jednak podobnie jak woda zetrzeć najtwardszą skałę w piasek. Wojownik taki wie, że surowość stymuluje agresję, a łagodność usuwa przeszkody, z którymi musielibyśmy walczyć.

Mężczyźnie ciężko przychodzi okazanie wrażliwości. Faceci wyobrażają sobie, że w ten sposób dają wyraz swojej słabości, co wyzwala pogardę i odrzucenie ze strony kobiety. Gdy jest to wrażliwość osobowości zależnej tak rzeczywiście może być. Gdy jednak wrażliwość okazuje mężczyzna osadzony mocno w swoim męskim Ja, potrafi dotknąć najczulszych strun kobiecych. Taka wrażliwość doskonale dopełnia męską siłę, którą musi na co dzień przejawiać w zewnętrznym świecie. Mężczyzna osadzony w swojej męskiej naturze, nie manifestuje kruchego ego, nie musi udowadniać, że jest twardzielem. Jest w stanie przyznać, że jego serce zostało zranione, jednak bazując na swojej sile potrafi takie ciosy przetrwać i nie boi się otwierać serca. Mężczyzna taki nie zwalcza bólu, który powoduje miłość, wykorzystuje go do przeobrażenia siebie, do rozwinięcia siebie, by stać się równocześnie łagodnym i odważnym wojownikiem rozumiejącym miłość.