Człowiek w dzisiejszych czasach rozwoju technologii komunikacyjnej czuje się coraz bardziej samotny i wyizolowany. Narzędzia komunikacyjne, które miały wspomagać połączenie ludzi i budowanie głębokiego kontaktu, stały się spoglądaniem zza szyby na świat. Ta szyba zaczęła ludzi oddzielać, a nie przybliżać do siebie. Narzędzia komunikacyjne nie spowodowały większej chęci kontaktu fizycznego, a stały się substytutem prawdziwego spotkania z drugim człowiekiem. W sensie psychologicznym możemy to rozumieć jako wzrost ego i zaniedbanie potrzeb serca. Ego pompowane jest na przykład ilością znajomych na różnych portalach społecznościach i zadowala się kontaktem wirtualnym. To pozwala człowiekowi zracjonalizować potrzebę ciepła i kontaktu z drugim człowiekiem. Niestety ta racjonalizacja nie rozwiązuje problemu samotności. Na głębokim poziomie człowiek odczuwa coraz większą bezsilność, tym razem stając w obliczu globalnej wioski i natłoku informacji. W globalnej wiosce człowiek traci swoją podmiotowość, w niej króluje obraz czyniąc człowieka produktem mody i obwiązującego trendu.

Czy jest w tym wszystkim miejsce na serce?

To jest właśnie największy dramat człowieka uciekającego przed samotnością w wirtualny świat. Złudzenie bycia w relacjach z wieloma osobami, uczestniczenie w wydarzeniach, trendach pozwala zracjonalizować potrzeby na poziomie świadomości. Na poziomie nieświadomości serce człowieka potrzebuje prawdziwego kontaktu z drugim człowiekiem. W relacjach miłosnych serce potrzebuje fizycznego kontaktu, czułości i przyjemności. Człowiek funkcjonuje w oparciu o dwie funkcjonalne zasady: rzeczywistości i przyjemności. Człowiek pragnie przyjemności i chce unikać bólu ( zdrowy emocjonalnie człowiek ). Zgodnie z zasadą rzeczywistości człowiek w relacji miłosnej może poczekać na przyjemność ( w przypadku wyjazdu zarobkowego ukochanej osoby i oddzielenia ) i korzystać z narzędzi komunikacyjnych, by podtrzymywać relację miłosną. Problem następuje w przypadku, gdy oczekiwanie jest zbyt długie, a przyjemność nie następuje. Zamiast przyjemności człowiek będzie w tej sytuacji odczuwał ból, a miłość może przekształcić się w nienawiść do osoby, która nie dotrzymała nieświadomej obietnicy przyjemności.

Miłość i połączenie miłosne kobiety i mężczyzny rozwiązuje problem samotności i wyizolowania człowieka w naszym przesiąkniętym technologią świecie. W miłości człowiek doświadcza zarówno swego indywidualnego Ja jak i połączenia w miłości z drugim człowiekiem. W połączeniu seksualnym w ekstazie może na chwilę zatracić poczucie ego i poczuć połączenie ze światem, jest do doznanie bardzo duchowe i metafizyczne. Takie doświadczenia nawet krótkie rozwiązują wiele ludzkich problemów. Człowiek rozumie, że może być wolny indywidualnie a jednocześnie zespolony z drugim człowiekiem i ze światem. Człowiek nie czuje się również wyizolowany i samotny, jeżeli przez miłość może doświadczać tak transcendentalnych doznań. Jego świadomość poszerza się i spontanicznie może poprzez działanie eksplorować świat i w relacji miłosnej doznawać odczuć jakie niesie ze sobą miłość. Taki człowiek nie ma potrzeby racjonalizować swoich potrzeb, gdyż jego potrzeby realnie są zaspokajane. Taki człowiek nie musi zasłaniać się i bronić się z pozycji ego, gdy jego Ja jest jednocześnie ugruntowane w świecie jak i poprzez granice osobiste ściśle określone.